(آيه 33)- در اين آيه به بعضى از مواهب ديگر كه خدا به آنها داده بود اشاره كرده، مىفرمايد: «ما آيات و نشانههايى از عظمت و قدرت خويش به آنان داديم كه در آن آزمايش آشكارى بود» (وَ آتَيْناهُمْ مِنَ الْآياتِ ما فِيهِ بَلؤُا مُبِينٌ).
و اين اخطارى است به همه امتها و ملتها در مورد پيروزيها و مواهبى كه از لطف الهى به دست مىآورند، كه دام امتحان در اين هنگام سخت است.
(آيه 34)- جز همين مرگ چيزى در كار نيست! بعد از ترسيم صحنهاى از زندگى فرعون و فرعونيان و عاقبت كفر و انكارشان در آيات گذشته، بار ديگر سخن از مشركان به ميان مىآورد، و ترديد آنها را در مسأله معاد- كه در آغاز سوره آمده بود- به شكل ديگرى بازگو مىكند: «اينها چنين مىگويند» (إِنَّ هؤُلاءِ لَيَقُولُونَ).
(آيه 35)- «مرگ ما جز همان مرگ اول نيست، و ما هرگز بار ديگر زنده نخواهيم شد» (إِنْ هِيَ إِلَّا مَوْتَتُنَا الْأُولى وَ ما نَحْنُ بِمُنْشَرِينَ).
و آنچه محمد صلّى اللّه عليه و اله پيرامون معاد و حيات بعد از مرگ و پاداش و كيفر و بهشت و دوزخ مىگويد: هيچ كدام واقعيت ندارد، اصلا حشر و نشرى در كار نيست!
(آيه 36)- سپس سخن آنها را نقل مىكند كه براى اثبات مدعاى خود به دليل واهى و بىاساسى دست زده و مىگفتند: «اگر راست مىگوييد (كه بعد از مرگ، حياتى در كار است) پس پدران ما را زنده كنيد و نزد ما بياوريد» تا بر صدق گفتار شما گواهى دهند! (فَأْتُوا بِآبائِنا إِنْ كُنْتُمْ صادِقِينَ).
(آيه 37)- آنها بهترند يا قوم «تبّع»! سرزمين يمن كه در جنوب جزيره عربستان قرار دارد از سرزمينهاى آباد و پربركتى است كه در گذشته مهد تمدن درخشانى بوده است، پادشاهانى بر آن حكومت مىكردند كه «تبع» نام داشتند، به خاطر اين كه مردم از آنها «تبعيت» مىكردند، و يا از اين نظر كه يكى بعد از ديگرى روى كار مىآمدند.
در اينجا به دنبال بحثى كه پيرامون مشركان مكّه و لجاجت و انكار آنها نسبت به معاد آمده با اشاره به سرگذشت «قوم تبع» آنها را تهديد مىكند كه نه تنها عذاب الهى در قيامت در انتظارشان است كه در اين دنيا نيز سرنوشتى همچون قوم گنهكار و كافر تبع پيدا خواهند كرد.
مىفرمايد: «آيا آنها بهترند، يا قوم تبع، و كسانى كه پيش از آنان بودند؟! ما آنها را هلاك كرديم، چرا كه آنها مجرم بودند» (أَ هُمْ خَيْرٌ أَمْ قَوْمُ تُبَّعٍ وَ الَّذِينَ مِنْ قَبْلِهِمْ أَهْلَكْناهُمْ إِنَّهُمْ كانُوا مُجْرِمِينَ).
