(آيه 24)- سپس مىافزايد: هنگامى كه از دريا همگى به سلامت گذشتيد «دريا را آرام و گشاده بگذار» و بگذر (وَ اتْرُكِ الْبَحْرَ رَهْواً).
منظور از دريا در اين آيات همان رود عظيم نيل است.
طبيعى است كه موسى و بنى اسرائيل مايل بودند هنگامى كه خود از دريا گذشتند بار ديگر آبها سر بر هم بگذارند و اين فاصله عظيم را پر كنند، ولى به آنها دستور داده شد كه به هنگام گذشتن از درياى نيل عجله نكنيد، بگذاريد فرعون و لشكريانش تا آخرين نفر وارد شوند، چرا كه فرمان مرگ و نابودى آنها به امواج خروشان نيل داده شده است! لذا در پايان آيه مىافزايد: «آنها لشكرى غرق شده خواهند بود» (إِنَّهُمْ جُنْدٌ مُغْرَقُونَ).
(آيه 25)- باغها و گنجها را گذاردند و رفتند! اكنون ببينيم بعد از غرق فرعون و فرعونيان چه ماجراهاى عبرت انگيزى تحقق يافت. قرآن در آيات بعد ميراث عظيم آنها را كه به بنى اسرائيل رسيد طىّ پنج موضوع كه فهرست تمام زندگى آنهاست بيان كرده، نخست مىفرمايد: «چه بسيار باغها و چشمهها كه از خود به جا گذاشتند و رفتند»! (كَمْ تَرَكُوا مِنْ جَنَّاتٍ وَ عُيُونٍ).
باغها، و چشمهها، دو سرمايه از جالبترين و ارزندهترين اموال آنها بود.
(آيه 26)- سپس مىافزايد: «و زراعتها، و قصرهاى جالب و زيبا و پرارزش» (وَ زُرُوعٍ وَ مَقامٍ كَرِيمٍ).
و اين دو سرمايه مهم ديگر آنها بود، زراعتهاى عظيمى كه در بستر نيل در سرتاسر مصر از آن استفاده مىكردند و همچنين قصرها و مساكن آباد كه يكى از مهمترين وسائل زندگى انسان مسكن مناسب است.
(آيه 27)- و از آنجا كه غير از امور مهم چهارگانه فوق وسائل تنعم فراوان ديگرى داشتند، به همه آنها نيز در يك جمله كوتاه اشاره كرده، مىگويد:
«و نعمتهاى فراوان ديگرى كه در آن متنعم بودند و در ناز و نعمت زندگى مىكردند» (وَ نَعْمَةٍ كانُوا فِيها فاكِهِينَ).
