و در خبر است که حضرت امیرالمؤ منین داخل بازار بصره شد و به مردمى که مشغول خرید و فروش بودند نظر افکند پس از گریه سختى فرمود: اى بندگان دنیا و عمال آن ، هر گاه شما روزها مشغول سوگند خوردن و سوداگرى باشید، و شبها در رختخواب باشید و در این بینها از آخرت غافل باشید پس چه زمانى زاد و توشه براى سفر خود مهیا مى کنید و فکرى براى معاد خود مى نمائید؟!
مؤ لف گوید: مناسب دیدم این چند شعر را در اینجا ذکر کنم :
اى به غفلت گذرانیده همه عمر عزیز***تا چه دارى و چه کردى عملت کو و کدام
توشه آخرتت چیست در این راه دراز*** که تو را موى سفید از اجل آورد پیام
مى توانى که فرشته شوى از علم و عمل*** لیک از همت دون ساخته اى با دَد(2) و دام
چون شوى همره حوران بهشتى که تو را***همه در آب و گیاه است نظر چون انعام
جهد آن کن که نمانى ز سعادت محروم***کار خود ساز که اینجا دو سه روزیست مقام
پاسخ با نقل قول
