(آيه 8)- و از آنجا كه گاهى نيروى متراكم دشمن و انبوه جمعيت و انواع تجهيزات او، فكر مجاهدان راه حق را به خود مشغول مىدارد، آيه شريفه مىافزايد:
«و كسانى كه كافر شدند مرگ بر آنان! و اعمالشان نابود باد» (وَ الَّذِينَ كَفَرُوا فَتَعْساً لَهُمْ وَ أَضَلَّ أَعْمالَهُمْ).
(آيه 9)- اين آيه علت سقوط آنها و نابودى اعمالشان را چنين بيان مىكند:
«اين به خاطر آن است كه آنها از آنچه خدا نازل كرده است كراهت داشتند، لذا خداوند اعمالشان را حبط و نابود كرده است» (ذلِكَ بِأَنَّهُمْ كَرِهُوا ما أَنْزَلَ اللَّهُ فَأَحْبَطَ أَعْمالَهُمْ).
خداوند آيين توحيد را نازل فرمود، دستور به حق و عدالت و پاكى و تقوا داد اما آنها همه را پشت سر افكندند، و به ظلم و فساد روى آوردند.
آرى! هنگامى كه آنها از اين امور نفرت داشتند طبعا گامى در اين مسير بر نمىداشتند و تمام تلاشها و كوششهايشان در مسير باطل بود، و طبيعى است كه چنين اعمالى حبط و نابود گردد.
(آيه 10)- و از آنجا كه قرآن مجيد در بسيارى از موارد نمونههاى حسى را به ظالمان سركش ارائه مىدهد در اينجا نيز آنها را به مطالعه احوال اقوام گذشته دعوت كرده، مىفرمايد: «آيا در زمين سير نكردند تا ببينند عاقبت كسانى كه قبل از آنها بودند چگونه بود؟ (همانها كه راه كفر و طغيان را پيش گرفتند و) خداوند آنها را درهم كوبيد و هلاك كرد» (أَ فَلَمْ يَسِيرُوا فِي الْأَرْضِ فَيَنْظُرُوا كَيْفَ كانَ عاقِبَةُ الَّذِينَ مِنْ قَبْلِهِمْ دَمَّرَ اللَّهُ عَلَيْهِمْ).
سپس براى اين كه آنها گمان نكنند سرنوشت دردناكى كه براى امتهاى طغيانگر پيشين بود جنبه خصوصى داشت مىافزايد: «و براى مشركان و كافران نيز امثال اين مجازاتها خواهد بود» (وَ لِلْكافِرِينَ أَمْثالُها).
آنها انتظار نداشته باشند كه با انجام اعمال مشابه آنها از كيفرهاى مشابه مصون و بر كنار بمانند، بروند آثار گذشتگان را بنگرند و آينده خود را در آئينه زندگى آنان ببينند.
