بسم اللّه الرّحمن الرّحيم به نام خداوند بخشنده بخشايشگر
(آيه 1)- مؤمنان پيرو حقند و كافران پيرو باطل: اين آيه و دو آيه بعد از آن در حقيقت مقدمهاى است براى يك دستور مهم جنگى كه در آيه چهارم داده شده است.
در آيه نخست وضع حال كافران، و در آيه دوم وضع حال مؤمنان را بيان كرده، و در آيه سوم آن دو را با هم مقايسه مىكند، تا با روشن شدن اين خطوط آمادگى براى پيكار مكتبى با دشمنان بىرحم و ستمگر حاصل شود.
نخست مىفرمايد: «كسانى كه كافر شدند و (مردم را) از راه خدا باز داشتند خداوند اعمالشان را به نابودى مىكشاند و گم مىكند» (الَّذِينَ كَفَرُوا وَ صَدُّوا عَنْ سَبِيلِ اللَّهِ أَضَلَّ أَعْمالَهُمْ).
اين اشاره به سردمداران كفر و مشركان مكه است.
(آيه 2)- اين آيه توصيفى است از وضع مؤمنان كه در نقطه مقابل آن كفار قرار دارند، مىفرمايد: «و كسانى كه ايمان آوردند و عمل صالح انجام دادند، و به آنچه بر محمد نازل شده- كه حق است و از سوى پروردگار است- نيز ايمان آوردند خداوند گناهانشان را مىبخشد و كارشان را (در دنيا و آخرت) اصلاح مىكند» (وَ الَّذِينَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ وَ آمَنُوا بِما نُزِّلَ عَلى مُحَمَّدٍ وَ هُوَ الْحَقُّ مِنْ رَبِّهِمْ كَفَّرَ عَنْهُمْ سَيِّئاتِهِمْ وَ أَصْلَحَ بالَهُمْ).
