(آيه 31)- سپس به شرح اين سخن پرداخت و گفت: «و از عادتى همچون عادت قوم نوح و عاد و ثمود و كسانى كه بعد از آنها بودند» از شرك و كفر و طغيان بيمناكم (مِثْلَ دَأْبِ قَوْمِ نُوحٍ وَ عادٍ وَ ثَمُودَ وَ الَّذِينَ مِنْ بَعْدِهِمْ).
آيا دليلى داريد كه اين گونه عذابهاى الهى دامانتان را نخواهد گرفت؟ مگر آنها چه كرده بودند كه آن چنان گرفتار شدند؟ جز اين كه در برابر دعوت پيامبران الهى ايستادند و گاهى پيامبران را كشتند، و يا تكذيب كردند؟
ولى بدانيد هر چه بر سر شما آيد از ناحيه خود شماست «چرا كه خداوند ظلم و ستمى بر بندگانش نمىخواهد» (وَ مَا اللَّهُ يُرِيدُ ظُلْماً لِلْعِبادِ).
(آيه 32)- سپس افزود: «اى قوم! من بر شما از روزى مىترسم كه مردم يكديگر را صدا مىزنند» از هم يارى مىطلبند و صدايشان به جايى نمىرسد! (وَ يا قَوْمِ إِنِّي أَخافُ عَلَيْكُمْ يَوْمَ التَّنادِ).
«يوم التّناد» مفهومش «روز ندا دادن يكديگر» است، و اين تعبير نشانه نهايت عجز و بيچارگى است در زمانى كه كارد به استخوان مىرسد، و افرادى كه دستشان از همه جا بريده يكديگر را صدا مىكنند و فريادشان به جايى نمىرسد.
در اين جهان نيز «يوم التّناد» فراوان است، روزهايى كه عذاب الهى نازل مىشود، بحرانها و حوادث سخت همه را تحت فشار قرار مىدهد، و پناهگاهى مىجويند اما پناهگاهى وجود ندارد، و همه فرياد مىكشند!
(آيه 33)- اين آيه در تفسير يوم التناد مىگويد: «روزى كه روى مىگردانيد و فرار مىكنيد، اما هيچ پناهگاه و نگهدارندهاى در برابر عذاب الهى براى شما نيست» (يَوْمَ تُوَلُّونَ مُدْبِرِينَ ما لَكُمْ مِنَ اللَّهِ مِنْ عاصِمٍ).
«آرى! كسى را كه خدا (بر اثر اعمالش) گمراه ساخته هدايت كنندهاى براى او نيست» (وَ مَنْ يُضْلِلِ اللَّهُ فَما لَهُ مِنْ هادٍ).
آنها در اين دنيا از طريق هدايت گمراه مىشوند و در حجابى از جهل و ضلالت فرو مىروند، و در آخرت از طريق بهشت و نعمتهاى الهى گمراه خواهند شد.
