سخنرانى آيتالله خامنهاى در چهلودومين مجمع عمومى سازمان ملل، نيويورك
31/ 06/ 1366
بسم الله الرّحمن الرّحيم
خداوندا به نام تو آغاز مىكنم و از تو هدايت و كمك مىطلبم. زندگى و مرگ و نياز و نيايش من متعلق به توست؛ تو خود روشنى و گيرايى سخن حق را به گفتههايم ببخش، و آن را پيك حقيقت بسوى صدها ميليون گوش و دلى قرار ده كه هماكنون ملتهبانه آن را مىطلبند، و بسوى صدها برابر كه در آينده چنين خواهند بود.
بارالها! درودى سپاسگزارانه از سوى من و ملتم به روان پيامبران بزرگ به ويژه ابراهيم و موسى و عيسى و محمّد صلوات الله عليهم بفرست؛ كه پيام رهايى و آگاهى انسان را به بهاى جان و با همهى توان در جهان پراكندند و ابدى ساختند. و سلامى تكريمآميز به دلهاى پاك و روشن كه آن پيام را نيوشيدند، به ويژه آنان كه بر سر آن جان باختند. آقاى رئيس، آقاى دبير كلّ، حضار محترم، من رئيسجمهور كشورى هستم كه در يكى از بلندترين و حساسترين دورانهاى تاريخ مهد تمدن و كانون فرهنگ بشريت بوده است، و اكنون نيز قلمرو نظامى است كه بر همان پيشينهى استوار بنا شده، و به پشتوانهى فرهنگى بىنظير آن كه اكنون به بركت بيدارى اسلامى غناى بيشترى يافته تكيه كرده است.
پاسخ با نقل قول