(آيه 20)- اينجاست كه ناله اين مشركان مغرور و خيرهسر كه نشانه ضعف و زبونى و بيچارگى آنهاست بر مىخيزد، «و مىگويند: اى واى بر ما اين روز جزاست»! (وَ قالُوا يا وَيْلَنا هذا يَوْمُ الدِّينِ).
آرى! هنگامى كه چشمشان به دادگاه عدل الهى، و شهود و قضات اين دادگاه، و علائم و نشانههاى مجازات مىافتد بىاختيار ناله و فرياد سر مىدهند و با تمام وجود اعتراف به حقانيت رستاخيز مىكنند، اعترافى كه نمىتواند هيچ مشكلى را براى آنها حل كند.
(آيه 21)- اينجاست كه از ناحيه خداوند يا فرشتگان او به آنها خطاب مىشود آرى «امروز همان روز جدائى است كه شما آن را تكذيب مىكرديد» (هذا يَوْمُ الْفَصْلِ الَّذِي كُنْتُمْ بِهِ تُكَذِّبُونَ). جدائى حق از باطل، جدائى صفوف بدكاران از نيكوكاران، و روز داورى پروردگار بزرگ.
طبيعت اين دنيا آميزش و اختلاط حق و باطل است، در حالى كه طبيعت رستاخيز جدائى اين دو از يكديگر مىباشد.
(آيه 22)- سپس خداوند به فرشتگانى كه مأمور كوچ دادن مجرمان به دوزخند فرمان مىدهد: «ظالمان و هم رديفان آنها و آنچه را مىپرستيدند جمع آورى كنيد» (احْشُرُوا الَّذِينَ ظَلَمُوا وَ أَزْواجَهُمْ وَ ما كانُوا يَعْبُدُونَ).
(آيه 23)- آرى آنچه را «جز خدا (مىپرستيدند) حركت دهيد و به سوى دوزخ هدايتشان كنيد»! (مِنْ دُونِ اللَّهِ فَاهْدُوهُمْ إِلى صِراطِ الْجَحِيمِ).
آرى! يك روز به سوى «صراط مستقيم» هدايت شدند ولى پذيرا نگشتند، اما امروز بايد به «صراط جحيم» هدايت شوند و مجبورند بپذيرند! اين سرزنشى است گرانبار كه اعماق روح آنها را مىسوزاند.
