اگر امام زمان-علیه‌السّلام- را به زهد و بی‌اعتنایی به دنیا شناختیم[4]، دیگر نمی‌توانیم با ادّعای پیروی از او حریصانه به دنبال دنیا باشیم و همت خود را در نیكو پوشیدن و خوب خوردن و لذّت بردن خلاصه كنیم.

اگر امام زمان-علیه‌السّلام- را به اهتمام در دعا و عبادت‌ها شناختیم[5]، دیگر نمی‌توانیم نسبت به دعاها بی‌تفاوت بمانیم و در نماز و راز و نیاز با خدا سستی و كم‌توجهی روا داریم.

اگر امام زمان-علیه‌السّلام- را به عادل بودن و عدالت گستری شناختیم[6]، دیگر نمی‌توانیم با ادّعای اقتدای به او بر بندگان خدا ستم كنیم و نسبت به ظلمی كه بر دیگر بندگان خدا می‌شود، بی‌تفاوت بمانیم.

اگر امام زمان-علیه‌السّلام- را به ...

«راستی خوشا به حال آن كس كه قائم اهل بیت پیامبر-صلی‌الله‌علیه‌و‌اله‌و‌ سلم- را درك كند در

حالی كه در زمان غیبت و دوران قبل از قیام او به او تأسی جوید»[7].