در آيات قرآني بارها از اموري سخن گفته شده كه از اختصاصات خداوند است، اما او خود به اذن خويش آن را به ديگران نيز داده است. از جمله اين امور مي توان به آگاهي از غيب اشاره كرد. خداوند در آياتي چند علم غيب را مخصوص به ذات باري تعالي بيان مي كند؛ مثلا مي فرمايد: و عنده مفاتح الغيب لا يعلمها الا هو؛ و كليد خزائن غيب نزد خداست كسي جز او به آن آگاه نيست. يا مي فرمايد: قل لا يعلم من في السماوات والارض الغيب الا الله؛ (اي رسول ما) بگو كه در همه آسمان ها و زمين جز خدا كسي از علم غيب آگاه نيست؛ (انعام، آيه 59) و پيامبر(ص) نيز اين معنا را تاييد كرده و مي فرمايد: ولو كنت اعلم الغيب لاستكترت من الخير؛ و اگر من از غيب (جز آن چه به وحي مي دانم) آگاه بودم بر خير خود هميشه مي افزودم. (اعراف، آيه 188) اين آيات بيانگر اين مطلب است كه علم غيب مخصوص به خداوند متعال است.
اما در مقابل، در آياتي ديگر مي فرمايد: ولا يحيطون بشيء من علمه الا بما شاء؛ خلق به هيچ مرتبه از علم او احاطه نتواند كرد مگر به آن چه او خواهد؛ بلكه اين علم غيب را به برخي از پيامبران داده است كه در آيات قرآني درباره علم غيب دانستن حضرت عيسي(ع) مي فرمايد: به شما از غيب خبر مي دهم كه در خانه هاتان چه مي خوريد و چه ذخيره مي كنيد.
يا مي فرمايد: عالم الغيب فلا يظهر علي غيبه احدا الا من ارتضي من رسول؛ او داناي غيب است. غيب خود را بر هيچ كس آشكار نمي سازد، مگر بر آن پيامبري كه از او خشنود باشد. (جن، آيات 26 و 27)