پس سوگند به خدا هنوز کلام پیامبر(صلّی اللّه علیه وآله)تمام نشده بود که جبرئیل‏نازل شد و گفت: ای محمد! بخوان: انما ولیکم‏الله و رسوله...
این شان نزول را علاوه بر محدثان و مفسران شیعه بسیاری ازاهل سنت نیز نقل کرده‏اند. نام گروهی از روایان اهل سنت این‏شان نزول چنین است:
الف)طبری(تفسیرطبری، ج‏۶، ص‏۱۶۵
ب)واحدی(اسباب النزول، ص‏۱۴۸
ج)فخررازی(تفسیر فخررازی، ج‏۳، ص‏۴۳۱
د)ابن صباغ مالکی(الفصول المهمه، ص‏۱۲۳
ه)ابواسحاق ثعلبی(تفسیر ثعلبی، ج‏۲، ص‏۵۲
و)گنجی شافعی(الکفایه، ص‏۱۰۶
ز)خوارزمی(مناقب، ص‏۱۷۸
ح)ابن حجر(الصواعق، ص‏۲۵
استحکام این روایت نزد اهل سنت‏به گونه‏ای است که فاضل‏تفتازانی در کتاب شرح المقاصد(ج‏۲، ص‏۲۸۸)و مولی علی قوشچی درشرح تجرید می‏گویند: انها نزلت‏باتفاق المفسرین فی علی ابن ابی‏طالب(علیه السّلام)حین اعطی السائل خاتمه و هو راکع فی صلاته.
به اتفاق مفسران این آیه در حق علی ابن ابی طالب(علیه السّلام)نازل‏گردید، زمانی که انگشتری را در حال رکوع به سائل بخشید.
مرحوم علامه امینی شصت و شش سند برای این حدیث ذکر می‏کند که‏جویندگان می‏توانند به آن مراجعه کنندحسان در این باره سروده‏ای دارد که در مدارک اهل سنت نیز نقل‏شده است:
ایذهب مدحی و المحبین ضایعا و ما المدح فی ذات الاله بضائع فانت الذی اعطیت اذ انت راکع فدتک نفوس القوم یا خیر راکع بخاتمک المیمون یا خیر سید و یا خیر شار ثم یا خیر بایع فانزل فیک‏الله خیر ولایه و بینها فی محکمات الشرایع
آیا مدح من و دیگر دوستداران و عاشقان ضایع می‏گردد؟! چنین‏نیست، مدحی که در راه خدا باشد از بین نخواهد رفت. تو بودی ای‏اباالحسن که در حال رکوع با انگشتری مبارک خود انفاق کردی.
جانهای مردم فدای تو باد ای بهترین رکوع کننده و ای بهترین آقاو خیرخواه و ای بهترین فروشنده «مال خود به خدا» .
سپس خدای درباره تو آیه ولایت «انما ولیکم‏الله‏» را که‏بهترین ولایت است. نازل فرمود و آن را در کتاب آسمانی و آیات‏روشن خویش بیان کرد.