(آيه 7)- زوجيت در گياهان: در آيات گذشته سخن از اعراض كافران، از آيات تشريعى يعنى قرآن مجيد بود و در اينجا سخن از اعراض آنها از آيات تكوينى و نشانههاى خدا در پهنه آفرينش است، آنها نه تنها، گوش جان خود را بر سخنان پيامبر صلّى اللّه عليه و آله مىبستند، بلكه چشمهاى خود را نيز از ديدن نشانههاى حق در اطراف خود محروم مىساختند.
نخست مىگويد: «آيا آنها به زمين نگاه نكردند چه بسيار گياهان از انواع مختلف، نر و ماده، زيبا و جالب و پر فايده در آن آفريديم» (أَ وَ لَمْ يَرَوْا إِلَى الْأَرْضِ كَمْ أَنْبَتْنا فِيها مِنْ كُلِّ زَوْجٍ كَرِيمٍ).
(آيه 8)- در اين آيه به عنوان تأكيد و تصريح بيشتر مىفرمايد: «در اين (خلقت گياهان ارزشمند) نشانه روشنى (بر وجود خدا) است» (إِنَّ فِي ذلِكَ لَآيَةً).
اما اين كور دلان آن چنان غافل و بىخبرند كه اين گونه آيات الهى را مىبينند، باز هم در غفلتند، چرا كه كفر و لجاج در قلب آنها رسوخ كرده.
لذا در پايان آيه مىفرمايد: «اكثر آنها هرگز مؤمن نبودهاند» (وَ ما كانَ أَكْثَرُهُمْ مُؤْمِنِينَ).
(آيه 9)- در اين آيه با تعبيرى كه هم نشانه تهديد است و هم تشويق، هم بيم است و هم اميد، مىفرمايد: «و پروردگار تو قدرتمند و مهربان است» (وَ إِنَّ رَبَّكَ لَهُوَ الْعَزِيزُ الرَّحِيمُ).
«عزيز» به معنى قدرتمندى است كه شكستناپذير است، هم توانايى بر ارائه آيات بزرگ دارد، و هم در هم كوبنده تكذيب كنندگان است، ولى با اين حال «رحيم» است و رحمت واسعهاش همه جا را فرا گرفته، و باز گشت جدى به سوى او در يك لحظه كوتاه كافى است كه تمام نظر لطف او را متوجه انسان سازد و بر گناهان گذشتهاش قلم عفو كشد.
