سوره شعراء [26]
تمامى آيات اين سوره- جز چهار آيه آخر- در مكّه نازل شده و 227 آيه است.
محتواى سوره:
مىدانيم در سورههاى مكى كه در آغاز دعوت اسلام نازل گرديد بيشتر روى اصول اعتقادى، توحيد، معاد و دعوت پيامبران خدا و اهميت قرآن تكيه مىشد، و تقريبا تمام بحثهاى سوره شعراء پيرامون همين مسائل دور مىزند.
در حقيقت مىتوان محتواى اين سوره را در چند بخش خلاصه كرد:
بخش اول طليعه سوره است كه از حروف مقطعه، و سپس عظمت مقام قرآن و تسلّى خاطر پيامبر صلّى اللّه عليه و آله در برابر پا فشارى و خيره سرى مشركان و اشارهاى به بعضى از نشانههاى توحيد و صفات خدا سخن مىگويد.
بخش دوم فرازهايى از سرگذشت هفت پيامبر بزرگ و مبارزات آنها را با قومشان، و لجاجتها و خيره سريهاى آنان را باز گو مىكند كه شباهت زيادى با منطق مشركان عصر پيامبر اسلام صلّى اللّه عليه و آله داشته و نيز مخصوصا روى عذاب دردناك اين اقوام و بلاهاى وحشتناكى كه بر آنها فرود آمد تكيه شده است كه خود تهديد مؤثرى براى مخالفان پيامبر اسلام در آن شرايط است.
بخش سوم- كه در حقيقت جنبه نتيجه گيرى از بخشهاى گذشته دارد- پيرامون پيامبر اسلام صلّى اللّه عليه و آله و عظمت قرآن و تكذيب مشركان و دستوراتى به آن حضرت در زمينه روش دعوت، و چگونگى بر خورد با مؤمنان سخن مىگويد، و سوره را با بشارت به مؤمنان صالح و تهديد شديد ستمگران پايان مىدهد.
ضمنا نام اين سوره از چند آيه آخر كه پيرامون شعراى بىهدف سخن مىگويد گرفته شده است.
فضيلت تلاوت سوره:
در حديثى از پيامبر اسلام صلّى اللّه عليه و آله چنين مىخوانيم:
«كسى كه سوره شعراء را بخواند به عدد كسى كه نوح را تصديق و يا تكذيب كرده است ده حسنه براى او خواهد بود، و همچنين هود، شعيب، صالح و ابراهيم و به عدد تمام كسانى كه تكذيب عيسى و تصديق محمّد صلّى اللّه عليه و آله كردهاند».
البته منظور تلاوتى است كه مقدمه تفكر و سپس اراده و عمل باشد.
