سوره سجده [32]
اين سوره در «مكّه» نازل شده و داراى 30 آيه است.
نامهاى اين سوره:
نام اين سوره در بعضى از روايات و در لسان مشهور مفسران «سوره سجده» يا «الم سجده» است، و گاه براى مشخص ساختن آن از سوره حم سجده آن را به نام «سجده لقمان» مىخوانند، چرا كه بعد از سوره لقمان قرار گرفته است.
در بعضى از روايات نيز از آن به «الم تنزيل» ياد شده است.
محتواى سوره:
اين سوره به حكم آنكه از سورههاى «مكّى» است خطوط اصلى سورههاى مكى يعنى بحث از «مبدأ» و «معاد» و «بشارت» و «انذار» را قويا تعقيب مىكند و روى هم رفته در آن چند بخش جلب توجه مىكند.
1- قبل از هر چيز سخن از عظمت قرآن است.
2- سپس بحثى پيرامون نشانههاى خداوند در آسمان و زمين دارد.
3- بحث ديگرى پيرامون آفرينش انسان از «خاك» و «آب نطفه» و «روح الهى» و اعطاى وسائل فراگيرى علم و دانش مىباشد.
4- بعد از آن از رستاخيز و حوادث قبل از آن يعنى مرگ سخن مىگويد.
5 و 6- بحثهاى مؤثر و تكان دهندهاى از بشارت و انذار دارد.
به اين ترتيب هدف اصلى سوره تقويت مبانى ايمان به مبدأ و معاد و ايجاد موج نيرومندى از حركت به سوى تقوا، و بازدارى از سركشى و طغيان است.
فضيلت تلاوت سوره:
در حديثى از پيامبر گرامى اسلام صلّى اللّه عليه و آله چنين آمده است: «كسى كه سوره الم تنزيل و تبارك را بخواند مانند آن است كه شب قدر را احيا گرفته باشد».
در حديث ديگرى از امام صادق عليه السّلام چنين نقل شده: «هر كس سوره سجده را در هر شب جمعه بخواند خداوند نامه اعمال او را به دست راست او مىدهد، و گذشته او را مىبخشد، و از دوستان محمد صلّى اللّه عليه و آله و اهل بيت او خواهد بود».
بدون شك تلاوتى كه سر چشمه انديشه، و انديشهاى كه مبدأ تصميمگيرى و حركت بوده باشد، مىتواند آن چنان انسان را بسازد كه مشمول اين همه فضيلت و افتخار گردد.
