از جمله آن ها آن که فرمود که: «در بعض از سال هاى خلافت حضرت امیر المؤمنین(علیه السلام)روز جمعه با روز غدیر جمع شده بود، پس بعد از پنج ساعت که از روز گذشته بر منبر بالا رفت و خطبه اى طولانى خواند و نام هاى بسیار از براى آن روز ذکر کرد، تا آن که حضرت امیر المؤمنین(علیه السلام)به مردم فرمود آن چه حاصلش این است که: «بعد از انقضاى این مجمع برگردید به خانه هاى خود و توسعه کنید بر عیال خود و احسان و نیکى کنید نسبت به برادران مؤمن خود، و در خانه هاى خود برادران مؤمن خود را جمع کنید و نیکویى کنید نسبت به ایشان و یکدیگر را تهنیت و مبارک باد بگویید، و نیکى و احسان کردن در این روز، سال و عمر را زیاد مى کند و مهربانى با یکدیگر کردن موجب مزید رحمت الهى است، و تا توانید بخشش و احسان کنید با عیال خود و برادران مؤمن خود و اظهار شادى و خوشحالى کنید، و هرکه امید احسان از شما دارد در حقّ او تقصیر نکنید، ضعیفان و فقیران و غلامان و کنیزان را با خود برابر کنید، به درستى که دادن یک درهم در این روز برابر است با دویست هزار درهم و حق تعالى زیاده نیز عطا مى کند. و روزه این روز را حق تعالى سنّت گردانیده و ثوابش را مانند ثواب کسى گردانیده که از اوّل دنیا تا آخر دنیا عبادت کند، به آن که روزها روزه بدارد و شبها به عبادت بایستد. و کسى که برآورد حاجت برادر مؤمنى را پیش از آن که او اظهار کند و از روى رغبت و خواهش با او نیکى کند چنان باشد که این روز را روزه داشته باشد و تمام شبش را عبادت کرده باشد، و هرکه در شبش مؤمنى را افطار فرماید چنان باشد که هزار هزار پیغمبر و صدّیق و شهید را افطار فرموده باشد، پس چگونه باشد ثواب کسى که متکفّل احوال چندین نفر از مردان مؤمن و زنان مؤمنه بشود و هرگاه چنین کند من ضامنم بر خدا که امان یابد از کافر شدن و فقیر شدن. و اگر بمیرد در آن شب یا در آن روز یا بعد از آن تا عید غدیرِ آینده بدون آن که کبیره بسیار بدى بکند البتّه آمرزیده است. و هرکه قرضى بکند در این روز براى برادران خود ضامنم بر خدا که اگر او را زنده بدارد تا بمیراند، آن قرض را از او متحمل شود، و از دوش او بردارد. و چون ملاقات کنید با یکدیگر مصافحه کنید و به زبان ها یکدیگر را تهنیت بگویید و آن چه گفتم حاضران به غایبان بگویند. و توانگران رعایت کنند فقیران را و اقویا دستگیرى کنند ضعیفان را. حضرت رسول(صلى الله علیه وآله)مرا به همه این ها امر فرموده».