(آيه 17)- سپس به كسانى اشاره مىكند كه طعمه چنان آتشى هستند، مىفرمايد: «و كسانى را كه به فرمان خدا پشت كردند (و از اطاعت او روى گردان شدند) صدا مىزند» و به سوى خود مىخواند (تدعوا من ادبر و تولى).
(آيه 18)- و آنها كه «اموال را جمع و ذخيره كردند» و در راه خدا انفاق نكردند (و جمع فاوعى).
به اين ترتيب اين آتش سوزان با زبان حال و جاذبه مخصوصى كه نسبت به مجرمان دارد، يا با زبان قال كه خداوند به او داده، پيوسته آنها را صدا مىزند و به سوى خود فرا مىخواند.
(آيه 19)- بعد از ذكر گوشهاى از عذابهاى قيامت به ذكر اوصاف افراد بىايمان و در مقابل آنها مؤمنان راستين مىپردازد تا معلوم شود چرا گروهى اهل عذابند و گروهى اهل نجات.
نخست مىفرمايد: «انسان حريص و كم طاقت آفريده شده است» (ان الانسان خلق هلوعا).
(آيه 20)- «هنگامى كه بدى به او رسد بيتابى مىكند» (اذا مسه الشر جزوعا).
(آيه 21)- «و هنگامى كه خوبى به او رسد مانع ديگران مىشود» و بخل مىورزد (و اذا مسه الخير منوعا).
(آيه 22)- سپس به ذكر اوصاف انسانهاى شايسته به صورت يك استثنا ضمن بيان نه صفت از اوصاف برجسته پرداخته، مىگويد: «مگر نمازگزاران» (الا المصلين).
