(آيه 35)- در پايان اين سخن مسير نهائى صاحبان اين اوصاف را بيان مىكند، همان گونه كه در آيات گذشته مسير نهائى مجرمان را شرح داد، در اينجا در يك جمله كوتاه و پر معنى مىفرمايد: «آنها در باغهاى بهشتى (پذيرايى و) گرامى داشته مىشوند» (اولئك فى جنات مكرمون).
چرا گرامى نباشند؟ در حالى كه ميهمانهاى خدا هستند، و خداوند قادر و رحمان تمام وسائل پذيرائى را براى آنها فراهم ساخته است.
(آيه 36)- به كدام رو سفيدى طمع بهشت دارى! در آيات گذشته بحثهائى پيرامون نشانههاى مؤمنان و كفار و سرنوشت هر يك از اين دو گروه آمده است، در اينجا بار ديگر به شرحى پيرامون وضع كفار و استهزاى آنها نسبت به مقدسات باز مىگردد.
بعضى گفتهاند اين آيات در مورد گروههائى از مشركان نازل شده كه وقتى پيامبر صلّى اللّه عليه و آله در مكّه آيات معاد را براى مسلمانان مىخواند، آنها از هر گوشه و كنار مىآمدند و مىگفتند: اگر معادى در كار باشد وضع ما از اين افرادى كه به تو ايمان آوردهاند در آن عالم بهتر است، همان گونه كه در اين دنيا وضع ما از آنها بهتر مىباشد! قرآن در پاسخ آنها چنين مىگويد: «اين كافران را چه مىشود كه با سرعت نزد تو مىآيند ...» (فما ل الذين كفروا قبلك مهطعين).
(آيه 37)- «از راست و چپ گروه گروه» و آرزوى بهشت دارند (عن اليمين و عن الشمال عزين).
(آيه 38)- «آيا هر يك از آنها (با اين اعمال زشتش) طمع دارد كه او را در بهشت پر نعمت الهى وارد كنند»؟ (ا يطمع كل امرى منهم ان يدخل جنة نعيم).
با كدام ايمان و با كدام عمل چنين شايستگى براى خود قائلند؟!
