موضوع: كليد خودسازي ازنظر امام باقر(علیه السلام)

خودسازي به معناي فراهم آوردن بستري مناسب براي تأثير فعل الهي در شخص و تجلي انوار خداوندي در انسان، مانند زنگارزدايي از آينه است. قلبي كه زنگار گرفته و تيره شده نمي تواند نوري را بتاباند و مظهر و جلوه گاه جلوه هاي الهي از صفات و اسماي خداوندي باشد. از اين رو، هرگز دل زنگار گرفته از گناه و زشتي نمي تواند خدايي شود. پيامبران و كتب آسماني، دستورالعمل وحياني را براي زنگارزدايي و بسترسازي و فراهم آوري زمينه هاي تابش انوار اسماء و صفات الهي بيان كرده اند. امامان معصوم(ع) خود به عنوان متالهان و ربانيون براي راهنمايي و دستگيري مردم آمده اند. امام باقر(ع) به حكم خليفه بودن در مقام مظهر ربوبيت، تلاش مي كند تا ضمن راهنمايي و دستگيري انسانها آنان را بر مدار متاله شدن تربيت و پرورش دهد. نويسنده در اين مطلب با مراجعه به آموزه هاي قرآني امام باقر(ع) بر آن است تا كليد خودسازي را بيان كند و نظر آن حضرت(ع) را درباره رهايي از موانع خدايي شدن بيان كند. انسان، صنعت خود هر انسان خردمندي مي كوشد تا ضمن شناخت خود ازنظر توانايي ها و ناتواني ها، ناتواني هاي خويش را به توانايي تبديل كند. خودسازي در حقيقت، صنعت سازي است تا سازه اي كامل از خود به نمايش گذارد كه هيچ نقص و عيبي در آن راه ندارد و اين گونه است كه به عنوان انسان كامل مظهر اسم سبحان مي شود. خداوند در آيات بسياري از قرآن، به انسان ها هشدار مي دهد كه هر كسي خود را براي ابديت مي سازد و اين صنعت و سازه اي كه هركسي از خود ارائه مي دهد با افكار و عمل خود شخص ساخته مي شود. همچنين خداوند به انسان يادآور مي شود كه سازه كامل و بي نقص و عيب همان چيزي است كه از آن به متاله (رباني) شدن ياد مي شود. به سخن ديگر، هر انساني نوعي هيولاي اوليه است كه هر ماهيتي را به خود مي گيرد. اينكه هر شخص در نهايت سير زندگي اش چه مي شود، بسته به نوع افكار و اعمالي دارد كه به كار گرفته و براساس آن، اين هيولا و ماده نخستين را شكل بخشيده و بدان ماهيت داده است.