7- خطيئه، غالباً به معنى گناه غير عمدى است. و گاهى در معنى گناه‏ بزرگ نيز استعمال شده است، چنانكه آيه 81 سوره بقره و 37 سوره الحاقه بر اين مطلب گواه مى‏باشد.
اين واژه در اصل حالتى است كه براى انسان بر اثر گناه پديدمى آيد و او را از طريق نجات، قطع مى‏كند، و راه نفوذ انوار هدايت به قلب انسان را مى‏بندد. «1» اين واژه 22 بار در قرآن آمده است.

8- فسق، در اصل به معنى خروج هسته خرما از پوست خود مى‏باشد، و بيانگر خروج گنهكار از مدار اطاعت و بندگى خدا است كه او با گناه خود حريم و حصار فرمان الهى را شكسته و در نتيجه بدون قلعه و حفاظ مانده است؛ اين واژه 53 بار در قرآن آمده است.

9- فساد، به معنى خروج از حدّ اعتدال است كه نتيجه اش تباهى و به هدر رفتن استعدادها است؛ اين واژه 50 بار در قرآن آمده است.

10- فجور، به معنى دريدگى و پاره شدن پرده‏ى حيا و آبرو و دين است كه باعث رسوايى مى‏گردد؛ و 6 بار در قرآن آمده است. «2»

11- منكر، در اصل از انكار به معنى نا آشنا است، چرا كه گناه با فطرت و عقل سالم، هماهنگ و مانوس نيست، و عقل و فطرت سالم، آن را زشت و بيگانه مى‏شمرد؛ اين كلمه 16 بار در قرآن آمده و بيشتر در عنوان نهى از منكر، طرح شده است.

12- فاحشه، به سخن و كارى كه در زشتى آن ترديدى نيست، فاحشه گويند. در مواردى به معنى كار بسيار زشت و ننگين و نفرت‏آور به كار مى‏رود؛ اين واژه 24 بار در قرآن آمده است.
__________________________________________________
(1). الميزان، ج 1 ص 218
(2). مفردات راغب، ص 373