[ نکاتی در مسئله وضوء

*طهارت روح در نماز
پاکی و طهارت روحانی در نماز دو بُعد دارد که هر یک در جای خود بسیار مهم و با ارزش است؛ اولی پاکی روح از زشتی‌های نفسانی مانند تکبر، غرور، خودبینی، حسد و مانند آنهاست و دومی پاکی از «حَدَث» است.
بحث از راه‌های رها کردن نفس از چنگال صفات ناپسند مانند آنچه ذکر شد – هر چند در فقه هم جایگاه دارد – به طور تخصصی در علم شریف اخلاق انجام می‌پذیرد و نتیجه پاک سازی جان از این رذائل اخلاقی قبولی کامل نماز در درگاه الهی است. اما جایگاه اصلی بحث از طهارت حَدَثی، علم فقه است که نتیجه آن صحت نماز است.
از این رو، چه بسا نماز شخصی از لحاظ فقهی صحیح باشد (و موجب رفع تکلیف و دوری از عقاب یا رسیدن به ثواب شود) ولی به علت وجود گناهان و رذائل اخلاقی به طور کامل در پیشگاه الهی قبول نباشد و باعث پیشرفت معنوی مطلوب نشود. البته این بدان معنی نیست که اشخاص دارای رذائل نفسانی نباید نماز بخوانند یا نماز آنان قبول نیست بلکه بدین معناست که قبولی نماز دارای درجات مختلف است که صحت فقهی نماز درجه ابتدایی آن است و انسان می‌تواند با بکار بستن دستورات اخلاقی اسلام و پالایش گوهر جان از زشتی‌های درون، به درجات بالاتر از قبولی نماز دست یابد.
البته همین نماز ظاهری هم تاثیرات شگرف در نفس انسان دارد و چه بسا که علت رهایی تدریجی جان از صفات ناپسند باشد