(آيه 15)- در اين آيه مىافزايد: «چنين نيست كه مىپندارند، بلكه آنها در آن روز از پروردگارشان محجوبند» (كلا انهم عن ربهم يومئذ لمحجوبون).
و اين دردناكترين مجازات آنهاست، همان گونه كه لقاى معنوى پروردگار، و حضور در بارگاه قرب او براى ابرار و نيكان بالاترين موهبت و لذتبخشترين نعمت است.
(آيه 16)- «سپس آنها به يقين وارد دوزخ مىشوند» و ملازم آن هستند (ثم انهم لصالوا الجحيم).
اين ورود در آتش نتيجه محجوب بودن از پروردگار است، و اثرى است كه از آن جدا نيست، و بطور مسلم آتش محروميت از ديدار حق، از آتش دوزخ هم سوزانتر است!
(آيه 17)- و در اين آيه مىفرمايد: «سپس به آنها گفته مىشود: اين همان چيزى است كه آن را تكذيب مىكرديد»! (ثم يقال هذا الذى كنتم به تكذبون).
اين سخن به عنوان توبيخ و ملامت و سرزنش به آنها گفته مىشود و عذابى است روحانى و شكنجهاى است معنوى براى اين گروه خيره سر و لجوج.
