بسم الله الرحمن الرحيم به نام خداوند بخشنده بخشايشگر
(آيه 1)- اين سوره از مسأله قيامت و آن هم با عنوان تازهاى شروع مىشود، مىفرمايد: روز رستاخيز «روزى است كه مسلما واقع مىشود»! (الحاقة).
(آيه 2)- «چه روز واقع شدنى»! (ما الحاقة).
(آيه 3)- «و تو چه مىدانى آن روز واقع شدنى چيست»؟ (و ما ادراك ما الحاقة).
تقريبا عموم مفسران «حاقه» را به معنى روز قيامت تفسير كردهاند، به خاطر اين كه روزى است كه قطعا واقع مىشود، همانند تعبير به «الواقعة» در سوره «واقعة».
تعبير به «ما الحاقّة» براى بيان عظمت آن روز است.
و تعبير به «ما ادراك ما الحاقة» باز هم براى تأكيد بيشتر روى عظمت حوادث آن روز عظيم است، تا آنجا كه حتى به پيامبر اسلام صلّى اللّه عليه و آله خطاب مىشود كه تو نمىدانى آن روز چگونه است؟
(آيه 4)- سپس به سراغ بيان سرنوشت اقوامى مىرود كه روز قيامت (يا نزول عذاب الهى را در دنيا) منكر شدند، مىافزايد: «قوم ثمود و عاد عذاب كوبنده الهى را انكار كردند» و نتيجه شومش را ديدند (كذبت ثمود و عاد بالقارعة).
(آيه 5)- «اما قوم ثمود با عذابى سركش هلاك شدند» (فاما ثمود فاهلكوا بالطاغية).
«قوم ثمود» در يك منطقه كوهستانى ميان حجاز و شام زندگى مىكردند، حضرت «صالح» به سوى آنها مبعوث شد، ولى آنها هرگز ايمان نياوردند، حتى از او خواستند كه اگر راست مىگوئى عذابى را كه به ما وعده مىدهى فرود آور! در اين هنگام «صاعقهاى ويرانگر» بر آنها مسلّط شد، و در چند لحظه همه چيز را در هم كوبيد و جسمهاى بىجانشان بر زمين افتاد.
