(آيه 22)- سپس به عنوان تهديد مىگويد: اينها كه تقاضا دارند فرشتگان را ببينند، به آرزوى خود مىرسند اما «روزى كه فرشتگان را مىبينند روز بشارت براى مجرمان نخواهد بود» چرا كه روز مجازات و كيفرهاى دردناك اعمال آنهاست (يَوْمَ يَرَوْنَ الْمَلائِكَةَ لا بُشْرى يَوْمَئِذٍ لِلْمُجْرِمِينَ).
آرى! در آن روز از ديدن فرشتگان خوشحال نخواهند شد، بلكه چون نشانههاى عذاب را همراه مشاهده آنان مىبينند به قدرى در وحشت فرو مىروند كه همان جملهاى را كه در دنيا به هنگام احساس خطر در برابر ديگران مىگفتند بر زبان جارى مىكنند «و مىگويند: ما را امان دهيد، ما را معاف داريد» (وَ يَقُولُونَ حِجْراً مَحْجُوراً).
ولى بدون شك نه اين جمله و نه غير آن اثرى در سر نوشت محتوم آنها ندارد.
(آيه 23)- اين آيه وضع اعمال اين مجرمان را در آخرت مجسّم ساخته، مىگويد: «و ما به سراغ تمام اعمالى كه آنها انجام دادند مىرويم و همه را همچون ذرات غبار پراكنده در هوا مىكنيم»! (وَ قَدِمْنا إِلى ما عَمِلُوا مِنْ عَمَلٍ فَجَعَلْناهُ هَباءً مَنْثُوراً). يعنى، اعمال آنها به قدرى بىارزش و بىاثر خواهد شد كه اصلا گويى عملى وجود ندارد.
زيرا چنين كه به عمل انسان شكل و محتوا مىدهد، نيّت و هدف عمل است، افراد با ايمان، با انگيزه الهى و هدفهاى مقدس و پاك به سراغ انجام كارها مىروند در حالى كه مردم بىايمان غالبا گرفتار تظاهر، ريا كارى و تقلب و غرور و خود بينى هستند، و همين سبب بىارزش شدن اعمال آنها مىشود.
