چرا اين افراد غافل هستند؟ چرا به جای خدمت به خلق خدا و قانون مواسات و قانون دفاع از شخصیّت ديگران، قانون ظلم و بدبختی و تبعيض و خودگرايی و حزب‌گرايی در جامعه حاكم شده است؟ چرا وقتی به اشخاص اهانت می‌شود يا تهمت ناروا به كسی زده می‌شود، ديگران ساكت و بی تفاوتند؟ مگر نمی‌دانند آبرو برای انسان‌ها مهمترين سرمايه است كه برخی با اهانت و اتهام و برخی با انتشار آن اتهام و شايعه و بعضی ديگر با سكوت و بی‌تفاوتی، باعث آبروريزی و هتك حرمت اشخاص می‌شوند؟ظاهراً تصور می‌كنند كار ساده‌ای است و آن را گناه نمی‌دانند، در حالی گناه تهمت و شايعه‌پراكنی نزد خداوند متعال بزرگ است.

«إِذْ تَلَقَّوْنَهُ بِأَلْسِنَتِكُمْ وَ تَقُولُونَ بِأَفْواهِكُمْ ما لَیْسَ لَكُمْ بِهِ عِلْمٌ وَ تَحْسَبُونَهُ هَیِّناً وَ هُوَ عِنْدَ اللَّهِ عَظيمٌ»[9]

آن گاه كه آن (بهتان) را زبان به زبان از يكديگر مى‏گرفتيد و با دهان‏هايتان آنچه را كه بدان علم نداشتيد، مى‏گفتيد و آن را آسان و ساده مى‏پنداشتيد، در حالى كه در نزد خداوند بزرگ بود.

مسلمان بايد برای همه شخصیّت قائل باشد و با تلطّف و مهربانی و با احترام به شخصیّت ديگران، زينت اسلام و مسلمين باشد. مگر می شود يك مسلمان زبان گزنده داشته باشد و غيبت، اهانت و تهمت از او سر بزند؟ مگر می‌شود با زبان يا با عمل خود ديگران را تحقير كند يا كوبندگی داشته باشد؟ چنين زبانی را آتش جهنّم می‌بلعد و تجسّم عمل آن، مار و عقربی می‌شود كه در قبر و در شب اوّل قبر مونس انسان است و به جان او می‌افتد و او را می‌گزد.

اين سخن‌های چو مار و عقربت مار و عقرب می‌شود گيرد دمت

بايد توجه داشت كه بيش از نود درصد شايعه پراكنی‌ها غيبت نيست، بلكه تهمت است؛ زيرا تعريف غيبت اين است كه آن شخص صفت رذيله يا عيبی داشته باشد كه اگر پشت سر او يا در روی او بگويند، بدش می آيد و امّا تهمت آن است كه آن عيب را نداشته باشد يا آن كار زشت و سخن ناروا كه به او نسبت می‌دهند را مرتكب نشده باشد، ولی او را متّهم كنند.

گناه غيبت بزرگ است و به قول قرآن شريف، خوردن گوشت برادر مرده است[10] مرده خوری است. امّا گناه تهمت به نسبت بزرگ‌تر است. از اين جهت معنا ندارد غيبت و تهمت در زندگی مسلمان باشد و همچنين معنا ندارد مسلمان شاهد غيبت و تهمت و اهانت به ديگران باشد و سكوت كند، بلكه بايد دفاع كند.

اگر انسان ببيند به ديگری تهمت می‌زنند و شايعه‌ای منتشر می‌كنند، بايد با تلطف و مهربانی از او دفاع كند و همراه با استدلال، به فرياد آبروی مردم برسد.