آثار دنيوی و اخروی مردم‌داری و برآوردن حوائج مردم
به گزارش خبرگزاری بين‌المللی قرآن(ايكنا)، آيت‌الله‌العظمی مظاهری در جلسه اخير از سلسله مباحث اخلاقی خود به بحث مردم‌داری پرداختند كه شرح بيانات معظم له به شرح ذيل است:
بسم‌الله الرّحمن الرّحيم
«رَبِّ اشْرَحْ لِی صَدْرِی وَیَسِّرْ لِی أَمْرِی وَاحْلُلْ عُقْدَةً مِّن لِّسَانِی یَفْقَهُوا قَوْلِی»
در جلسۀ گذشته بيان شد كه نتيجۀ صبر اجتماعی و مردم‌داری، احراز شخصیّت اجتماعی و حكومت بر دل‌هاست. اگر كسی شخصیّت اجتماعی و حكومت بر دل‌ها داشته باشد، در جامعه و بين مردم از تأثير و نفوذ مطلوبی برخوردار خواهد شد.
در اين راستا از علم و سعۀ صدر، به عنوان دو راهكار از راهكارهای تحصيل مردم‌داری نام برده شد و در اين جلسه به شرح دو عامل ديگر از عوامل موفقیّت در مردم داری و احراز شخصیّت اجتماعی می‌پردازيم.
سوّمين عاملی كه لازمۀ مردم داری است، آن است كه انسان به هر اندازه كه می‌تواند پاسخ توقّعات و حوائج مردم را بدهد. گرچه اين كار، كار مشكلی است، امّا لازم و ضروری است. اگر كسی خواستار شخصيت اجتماعی است، بايد جواب توقّعات مردم را بدهد. توجّه به نيازها و خواسته‌های ديگران، علاوه بر ثواب اخروی، موجب عاقبت به خيری برای خود و فرزندانش نيز می‌شود.
در تاريخ صدر اسلام آمده است كه قبيله‌ای نصرانی در اطراف حجاز زندگی می‌كردند و رئيس آن قبيله، عدی بن حاتم طائی بود. عدی، پس از درگذشت پدرش حاتم طائی كه به سخاوت مشهور بود، سرپرست قوم شده بود و او و قومش تا بعد از فتح مكّه هنوز اسلام را نپذيرفته بودند. از اين رو گروهی از جانب پيامبر اكرم«صلّی‌الله‌عليه‌وآل وسلّم» برای نشر اسلام به سوی قبيلۀ آنها عزيمت كردند. عدی با شنيدن اين خبر فرار كرد و مسلمانان، خواهر او كه دختر حاتم طايی بود را به همراه ساير افراد آن قبيله به مدينه بردند.
پاسخ با نقل قول
