در آن سایه‌های دودهای متراکم هستند، سایه‌هایی که نه خنک است و نه آرام! برای چه؟ برای این که در دنیا مست و مغرور بودند. «إنَّهُم کانُوا قَبلَ ذلِکَ مُترِفین» می‌خندیدند و همه چیز را به تمسخر گرفته بودند. آقا! چه می‌گویی؟ کدام آخرت؟ یادشان رفته است که دیگران مردند! بالاخره مرگی هست! در ادامه می‌فرمایند: «وَ کانُوا یُصِرُونَ عَلیَ الحِنثِ العَظیم». بعضی «حنث» را گناهان بیان کردند، امّا بعضی گفتند یعنی بر آن چه که انجام می‌دادند، کار خودشان را عظیم و بزرگ می‌کردند؛ یعنی اصرار بر گناه با این تصوّر که این کار عیبی ندارد! این کوچک است. حالا دیدند که بزرگ و عظیم است!…

اصرار به گناه برای اولیاء یعنی همان کبیره! انسان از همه گناهان باید اجتناب بکند. …
خدایا! ما را از هر خطایی مصون بدار! خدایا! ما را پاک پاک بگردان!