موضوع: قائلین به تجسیم در تشیع

*محمد فؤاد عبد الباقی كه بر سنن ابن ماجه پاورقی زده است ، در ج 1 ص 63 در تعریف معنای " جهمیه " چنین می‏نویسد:


«(الجهمیة) هم الطائفة من المبتدعة، یخالفون اهل السنّة فی كثیر من الاصول كمسألة الرؤیة واثبات الصّفات. ینسبون إلی جهم بن صفوان من اهل الكوفة».


( جهمیه : اینان گروهی از بدعت‏گذارانند كه با اهل سنّت در بسیاری از اصول، مانند رؤیت (یعنی دیدن خدا) و اثبات صفات (یعنی داشتن اعضاء و جوارح)، مخالفت می‏كنند. آنها منسوب به جهم بن صفوان از اهالی كوفه می‏باشند. )


با دقت در این توضیح به دو مطلب می‏توان پی برد:


أوّل ـ آنان كه منكر رؤیت خدا و داشتن صفات می‏باشند بدعت‏گذارند!


دوم ـ عقیده به رؤیت و امثال آن جزء اصول اعتقادات اهل سنّت است!


حال چگونه مخالفان شیعه ، شیعه را به تجسیم متهم می کنند؟؟!!!





نکته دیگری که در مورد توحید شیعه ( که برخاسته از توحید ناب اسلامی می باشد ) و توحید اهل سنت ( که تحفه یهودیان به اسلام می باشد ) باید مورد توجه قرار بگیرد این است که در شیعه ، هیچگونه شباهت ، شراکت ، سنخیت و هرگونه یگانگی میان خالق و مخلوق را نفی می کنند .

در اصول کافی – کتاب التوحید – بابی وجود دارد به نام : النهی عن الصفة بغیر ما وصف به نفسه تعالى ( نهی از وصف خداوند به غیر از صفتی که خود خداوند متعال ، خویشتن را به آن وصف کرده است ) .

یعنی تنها راه صحبت کردن در مورد ذات باری تعالی این است که از همان طریقی که خداوند ، خودش را به ما معرفی کرده است ، رفته و خداوند را به همان صفاتی که خودش خویشتن را وصف کرده است ، وصف کنیم .


این کلام در مورد صفاتی که متضمن جسمانیت خداوند متعال می باشد نیز صادق است . یعنی همان صفاتی که اهل سنت به ظاهر آنان اکتفا کرده و عقل را کنار گذاشته و تجسیم را سرلوحه اعتقادات خود کردند .

ائمّه اهل بیت علیهم ‏السلام با بیان روشن خویش به ما آموختند كه خدا جسم نیست تا دیده شود و هر چه كه دیده شده و یا امكان دیده شدنش وجود داشته باشد مخلوق اوست .

بدین معنی كه یا خداوند او را خلق كرده است و یا اثری از مخلوق او می‏باشد. او «برتر از خیال و قیاس و گمان و وهم» بوده و هرگز ـ حتّی با عقل مجرّد ـ قابل درك نیست. نه دست دارد و نه پا و نه انگشت. نه در مكان است و نه در زمان، كه او خود آفریننده زمان و مكان است. نه می‏خندد و نه می‏گرید و نه از چیزی تعجّب می‏كند.

نه محدود به حدودی است. نه فوقی برایش تصوّر می ‏شود و نه تحتی. نه شب‏ها به پایین آمده و نه به خواب كسی می‏آید. نه به چیزی جاهل است كه باید به او آموخت و نه از علم او چیزی كم می‏شود، چنانچه چیزی هم به آن افزوده نمی‏گردد .

البته صاحبان شبهه و جهال ، اینگونه نفی صفات مخلوق از خالق را نفی صفات خالق می دانند !

آنان توجه نمی کنند که شیعه معتقد است که هیچگونه وجه اشتراکی ( حتی در کمترین مقدار ) میان خالق و مخلوق نیست .

مثلا : اگر در مورد علم صحبت می کنیم و خداوند را نیز " عالم " می دانیم ، این معنا را ندارد که علم خالق از سنخ علم مخلوق است بلکه علم مخلوق از سنخ مخلوق بوده ( و مخلوق خداوند می باشد ) و علم خداوند متعال اصلا از سنخ مخلوق نیست . بلکه مخلوق را برای درک آن عملا راهی نیست . مگر اینکه خداوند متعال ، مصادیقی از علم خود را برای ما ، بوسیله پیامبران و ائمه اطهار علیهم السلام ، تعریف نموده باشد .