موضوع: شيعه از پيدايش تا شهادت اميرالمومنين(علیه السلام)

شيعه از پيدايش تا شهادت اميرالمومنين(علیه السلام)


آغاز پيدايش‏«شيعه‏»را كه براى اولين بار به شيعه على عليه السلام (اولين پيشوا از پيشوايان اهل بيت عليهم السلام) معروف شدند،همان زمان حيات پيغمبر اكرم بايد دانست و جريان ظهور و پيشرفت دعوت اسلامى در 23 سال زمان بعثت،موجبات زيادى در بر داشت كه طبعا پيدايش چنين جمعيتى را در ميان ياران پيغمبر اكرم صلى الله عليه و آله و سلم ايجاب مى‏كرد ⁽¹⁾ .


الف:پيغمبر اكرم در اولين روزهاى بعثت كه به نص قرآن ماموريت‏يافت كه خويشان نزديكتر خود را به دين خود دعوت كند ⁽²⁾ صريحا به ايشان فرمود كه هر يك از شما به اجابت دعوت من سبقت گيرد،و زير و جانشين و وصى من است.على عليه السلام پيش از همه مبادرت نموده اسلام را پذيرفت و پيغمبر اكرم ايمان او را پذيرفت ووعده‏هاى خود را ⁽³⁾ تقبل نمود و عادتا محال است كه رهبر نهضتى در اولين روز نهضت و قيام خود يكى از ياران نهضت را به سمت وزيرى و جانشينى به بيگانگان معرفى كند،ولى به ياران و دوستان سر تا پا فداكار خود نشناساند يا تنها او را با امتياز وزيرى و جانشينى بشناسد و بشناساند ولى در تمام دوره زندگى و دعوت خود،او را از وظايف وزيرى معزول و احترام مقام جانشينى او را ناديده گرفته و هيچگونه فرقى ميان او و ديگران نگذارد.


ب:پيغمبر اكرم صلى الله عليه و آله و سلم به موجب چندين روايت مستفيض و متواتر-كه سنى و شيعه روايت كرده‏اند-تصريح فرموده كه على ⁽⁴⁾ عليه السلام در قول و فعل خود از خطا و معصيت مصون است،هر سخنى كه گويد و هر كارى كه كند با دعوت دينى مطابقت كامل دارد وداناترين ⁽⁵⁾ مردم است‏ به معارف و شرايع اسلام.

پی نوشت:


1-اولين اسمى كه در زمان رسول خدا پيدا شد،«شيعه‏»بود كه سلمان و ابوذر و مقداد و عمار با اين اسم مشهور شدند (حاضر العالم الاسلامى،ج 1،ص 188)
2- و انذر عشيرتك الاقربين (سوره شعرا،آيه 214)
3-در ذيل اين حديث،على (علیه السلام) مى‏فرمايد:«من كه از همه كوچكتر بودم عرض كردم:من وزير تو مى‏شوم،پيغمبر دستش را به گردن من گذاشته فرمود:اين شخص برادر و وصى و جانشين من مى‏باشد بايد از او اطاعت نماييد،مردم مى‏خنديدند و به ابى طالب مى‏گفتند:تو را امر كرد كه از پسرت اطاعت كنى‏»، (تاريخ طبرى،ج 2 ص 321.تاريخ ابى الفداء،ج 1،ص 116.البداية و النهاية،ج 3،ص 39.غاية المرام،ص 320)


4-ام سلمه مى‏گويد پيغمبر فرمود:«على هميشه با حق و قرآن است و حق و قرآن نيز هميشه با اوست و تا قيامت از هم جدا نخواهند شد.»، (اين حديث‏با پانزده طريق از عامه و يازده طريق از خاصه نقل شده و ام سلمه و ابن عباس و ابو بكر و عايشه و على (علیه السلام) و ابو سعيد خدرى و ابو ليلى و ابو ايوب انصارى از راويان آن هستند.غاية المرام بحرانى،ص 539 و 540)


پيغمبر فرمود:«خدا على را رحمت كند كه هميشه حق با اوست‏»، (البداية و النهايه،،ج 7،ص 36)


5-پيغمبر فرمود:«حكمت ده قسمت‏ شده،نُه جزء آن بهره على و يك جزء آن در ميان تمام مردم قسمت‏ شده است‏» (البداية و النهاية،ج 7،ص 359)