امام زین العابدین (ع)می فرماید:«علم و عمل دو دوست صمیمى اند كسى كه خدا را بشناسد, از او مى ترسد و همین ترس او را به عمل و اطاعتِ فرمان خدا وادارمى كند.

صاحبان علم و پیروان آن ها كسانى هستند كه خدا را به خوبى شناخته اند و براى او عمل مى كنند و به او عشق مى ورزند.چنان كه خداوند فرمود:«انّما یخشى اللّه مِن عباده العلماء».(1) زیرا كه علما بیشتر از دیگران وجود خدا را درك می كنند و به مقام خشیت كه از مقام خوف بالاتر است می رسند, زیرا در مقام خشیت , ترس از مسئولیت همراه با درك و تلقی عظمت مقام پروردگار است و این مقام مولود آگاهی و سیر در عظمت خلقت و علم و قدرت است .

مفسران و لغت دانان در باب فرق بین خوف و خشیت می نویسند: خشیت به معنای ترس همراه با تعظیم و احترام است . از همین رو با خوف كه این ویژگی در آن نیست , متفاوت است . پس خشیت به معنای حالتی استكه به هنگام درك عظم خدا و هیبت او و ترس از محروم ماندن از انوار فیض او, برای انسان حاصل می شود. این حالتی است كه جز برای كسانی كه آگاه به عظمت ذات پاك و مقام كبریایی او هستند و لذت قرب او را چشیده اند, حاصل نمی شود.