«به همين سادگي» روايتي است ساده و به اصطلاح خطي از 24 ساعت زندگي يك زن خانه دار. همين روايت ساده و بي اتفاق در دل فيلم باعث جبهه گرفتن برخي منتقدان نسبت به آخرين ساخته ميركريمي شده است. اين عده معتقدند چرا در سرتاسر فيلم اتفاق خاصي نمي افتد و مخاطب تا ثانيه هاي پاياني منتظر چيزي است كه هيچگاه به او نمايانده نمي شود.

«طاهره» شخصيت اصلي داستان تصميم گرفته است كه برود؛ شايد به اين علت كه ديده نمي شود؛ تصميم او يك اعلام حضور است و رفتنش يك شليك آغاز جنگ؛ يك اعتراض زنانه ساده. اين خستگي و فرار از روزمرگي را شايد در سكانس آغازين فيلم بهتر درك كنيم؛ آنجا كه در ابتداي صبح، طاهره در ميان ديش هاي ماهواره آواز مي خواند، يك آواز تركي غمناك (ساري گلين) و از همين نقطه تقابل سنت و مدرنيته آغاز مي شود...

فيلم، زندگي موجودات نازنيني است كه همه چيز را به همين سادگي براي اطرافيان مهيا مي كنند تا آنها در خانه احساس امنيت و آرامشي بي حساب داشته باشند؛ آنقدر ثبات دارد اين احساس، كه ديگر برايمان يك عادت شده است، مثل همان توقع منتقدان از فيلمساز. همين مي شود كه ديگر دنبال خالق اين آرامش و هارموني بي نظير در خانه نيستيم؛ اصلا حس مي كنيم در خانه كاري انجام نمي شود چرا كه همه چيز به سادگي و در زمان خودش، كارمان را راه مي اندازد.

يگانه موجود هميشه مسئول و هميشه نگران زندگي همه ما، همان فردي است كه بي ادعا و بي چشم داشت نگران ما مي شود؛ روايت ميركريمي فصل كوچكي است از اين دغدغه مقدس... از سوي ديگر «به همين سادگي» يك اعتراض اجتماعي- سياسي است؛ به همه نهادها و موسسات و مسئولاني كه قرار بود براي بانوي ايراني معتقد به «خانواده» شاني ويژه قائل شوند. قرار بود جمهوري اسلامي ايران با انقلاب شكوهمندش، زن ايراني را به بانوي الگو براي جهان تبديل كند؛ چه با وضع قوانيني كه زن را «فرماندهي مقتدر» براي خانه و خانواده مي داند و چه راهكارهاي حمايتي كه از مادر به عنوان يك «خانه دار» با افتخار حمايت كند.

اما در واقع هيچ يك از آن اتفاقاتي كه بايد براي اين نام «بانوي خانه دار» مي افتاد، نيفتاد تا نسل سوم و چهارم جامعه شهري زده ما، دغدغه اش شغل مادر باشد، چرا كه خانه داري، شغل محسوب نمي شود!
اين فرياد هنرمندانه ميركريمي كه در 30سالگي انقلاب روي پرده سينماها به نمايش درآمده، هنوز از سوي منتقدان و مسئولان ديده نشده است. در حقيقت ميركريمي با فيلمش يك دفاعيه بلند سياسي اجتماعي از مقام زن در نظام اسلامي را به تصوير كشيده است، مقامي كه هنوز نه برايش بيمه اي درنظر گرفته مي شود و نه به عنوان يك شغل مقدس در آيين اسلام، جدي گرفته مي شود. مي توان گفت «به همين سادگي» يك تجليل هنري است از مقام بانوي مسلمان و خدمتي است به همه مسئولاني كه هنوز درخواب اند.