(آيه 48)- در اين آيه پيامبر را در مقابل اين همه كارشكنيها و تهمتها و ناسزاها دعوت به صبر و استقامت مىكند، مىفرمايد: «در راه ابلاغ حكم پروردگارت صبر و استقامت كن» (وَ اصْبِرْ لِحُكْمِ رَبِّكَ).
اگر تو را كاهن و مجنون و شاعر مىخوانند صبر كن، و اگر آيات قرآن را افتراهائى مىپندارند كه به خدا بسته شده است شكيبائى نما، و اگر در برابر اين همه براهين منطقى باز به لجاج و عناد ادامه مىدهند استقامت به خرج ده، مبادا دلسرد و يا ضعيف و ناتوان شوى.
«زيرا تو در حفاظت كامل ما قرار دارى» (فَإِنَّكَ بِأَعْيُنِنا).
ما همه چيز را مىبينيم و از همه چيز با خبريم و تو را تنها نخواهيم گذارد.
و از آنجا كه راز و نياز با خدا، و نيايش و عبادت او، و تسبيح و تقديس ذات پاك او، به انسان آرامش و نيرو مىبخشد به دنبال دستور صبر مىفرمايد:
«و هنگامى كه بر مىخيزى پروردگارت را تسبيح و حمد گوى» (وَ سَبِّحْ بِحَمْدِ رَبِّكَ حِينَ تَقُومُ).
چه در سحرگاه براى نماز شب، و چه بعد از خواب براى اداى فريضه، و چه بعد از قيام از هر مجلس باشد.
آرى! روح و جانت را به تسبيح و حمد خدا نور و صفا ببخش، زبانت را به ذكر او خوشبو كن، از ياد او مدد بگير، و براى مبارزه با كارشكنيهاى دشمن آماده شو! در حديثى آمده است پيامبر صلّى اللّه عليه و آله هنگامى كه از مجلس برمىخاست مىفرمود: «سبحانك اللّهمّ و بحمدك اشهد ان لا اله الّا انت، استغفرك و اتوب اليك».
بعضى عرض كردند: اى رسول خدا! اين چه كلماتى است كه مىگوئى فرمود: «اينها كلماتى است كه جبرئيل به من آموخته و كفاره چيزى است كه در مجالس واقع مىشود».
(آيه 49)- سپس در آخرين آيه مىافزايد: همچنين «به هنگام شب او را تسبيح كن و به هنگام پشت كردن ستارگان» و طلوع صبح (وَ مِنَ اللَّيْلِ فَسَبِّحْهُ وَ إِدْبارَ النُّجُومِ).
زيرا عبادت و تسبيح و حمد خدا در دل شب، و در آغاز طلوع فجر، لطف و صفاى ديگر
ى دارد، و از تظاهر و ريا دورتر است، و آمادگى روحى براى آن بيشتر مىباشد، چرا كه كارهاى مشغول كننده زندگى روزانه تعطيل است استراحت شبانه به انسان آرامش بخشيده، قال و غوغا فرو نشسته، و در حقيقت همزمان با وقتى است كه پيامبر به معراج رفت، و در مقام «قاب قوسين» در آن خلوتگه راز قرار گرفت و با خداى خود به راز و نياز پرداخت.
«پايان سوره طور»
