موضوع: تقویت اراده از نگاه روایات

تقویت اراده از نگاه روایات

اراده در ساختار وجود و شخصیت انسان، جایگاه اساسی و مهمی دارد. انسانیت انسان به آن است که دارای اراده قوی باشد و با این اراده قوی از اسارت‌های بیرونی و درونی مثل شهوات و غرایز آزاد شود و بتواند کاری را که درست تشخیص داد، انجام دهد. اراده ضعیف انسان سبب می‌شود بدون هرگونه تعقل و سنجش، تابع غرایز و امیال و اسیر چنگال جاذبه‌های بیرونی شود.

تنها با اراده قوی است که انسان به مدارج عالی و کمالات بلند می‌رسد. ارادة قوی، همه کمبودها و نارسایی‌ها و ضعف‌ها را جبران می‌کند. چه بسا اراده‌های قوی که جسم‌های ناتوان و ضعیف و ناقص را هم به دنبال خود کشانده و به مقصد می‌رساند. روح و نفس الهی آن قدر می‌تواند قوی و متعالی باشد که با اراده خود کارهای خدایی و غیر قابل تصور بکند؛ مانند جا به جا کردن تخت عظیم ملکه سبا توسط یکی از اصحاب حضرت سلیمان از کشوری به کشور دیگر، آن هم در یک چشم به هم زدن۱، این اراده‌های قوی همان جلوه‌های خلیفة الله بودن انسان است. همان‌طور که خداوند هرگاه چیزی را اراده کند، به او می‌گوید: «باش» و آن چیز محقق می‌شود، آدمی هم که خلیفه او است می‌تواند اراده الهی خود را آن قدر تقویت کند که به اذن او به هر چیزی بگوید:«کُن» فَیَکُون۲؛ «باش، پس باشد.»

پی نوشت:
۱ . سوره نمل: ۴۰٫
۲٫ بحارالانوار، علامه مجلسی، مؤسسة الوفاء بیروت – لبنان،‌ ۱۴۰۴ ق، ج ۹۰، ص ۳۷۶