بي بي سي امروز با كساني چون شرف الدين مي چرخد؛ عناصري چون او با تمام شدن غائله ي برساخته ي سياسي در سال 88، هيچ اميدي به ادامه فعاليت هاي سياسي، رسانه اي و فرهنگي در ايران ندارند. پيش از اين در یادداشتی از موج سوم فرار از وطن سخن گفته بودم. ايران در حال تصفيه شدن است. طبيعي است كه كساني چون شرف الدين نمي توانند پريشاني ناشي از فرار اجباري را پنهان كنند. اين خصلت تاريخي جريان شبه روشنفكري در ايران است؛ عافيت طلبانه مي جنگند، زود خسته مي شوند، به كنج عزلت و انزوا مي خزند و در هنگام مقتضي پنجه در صورت پلنگ مي كشند.

اما آنچه را كه بي بي سي درباره مولايمان ساخته است، به هيچ نمي گيرم. اين مستند يك «جيغ» ديگر است؛ جذب نمي كند، متقاعد نمي كند و بي نتيجه به پايان مي رسد. اين مستند آينه ايست كه وضعيت رواني سازندگانش را نشان مي دهد. آنها هيچ نشانه و سند روشني از تزلزل در امر ولايت نيافته اند. ولي درحاليكه سعي مي كنند خود را آرام نشان دهند، پريشان گويي مي كنند. عجيب است كه يك مستند 59 دقيقه اي حاوي حتي يك مورد خصلت منفي نفرت آميز و يا دست كم مشكوك درباره رهبر انقلاب نيست. پيام نهايي آن، سردرگمي در قبال يك شكوه و ثبات مبهم است. اين ابهام هميشه براي جريان شبه روشنفكري وجود داشته است. همان ابهامي كه درك اصل انقلاب، درك سرسپردگي به امر امام(ره)، درك دفاع مقدس، درك عبور از فتنه و درك ولايت پذيري ايرانيان را براي آنها محال مي سازد. سكانس پاياني فيلم بخوبي اين نافهمي و عجز در تحليل را نشان مي دهد.