(آيه 57)- اين آيه در حقيقت دليلى است براى آنچه در آيه قبل گفته شد، مىگويد: مىدانيد چرا آنها قادر نيستند مشكلى را از دوش شما، بدون اذن پروردگار بردارند براى اين كه خودشان براى حل مشكلات به در خانه خدا مىروند، خودشان سعى دارند به ذات پاك او تقرب جويند و هرچه مىخواهند از او بخواهند: «كسانى را كه آنان مىخوانند، خودشان وسيلهاى (براى تقرّب) به پروردگارشان مىجويند» (أُولئِكَ الَّذِينَ يَدْعُونَ يَبْتَغُونَ إِلى رَبِّهِمُ الْوَسِيلَةَ).
«وسيلهاى هر چه نزديكتر» (أَيُّهُمْ أَقْرَبُ).
«و به رحمت او اميدوارند» (وَ يَرْجُونَ رَحْمَتَهُ).
«و از عذاب او مىترسند» (وَ يَخافُونَ عَذابَهُ).
«چرا كه عذاب پروردگارت (چنان شديد مىباشد كه) همواره درخور پرهيز و وحشت است» (إِنَّ عَذابَ رَبِّكَ كانَ مَحْذُوراً).
(آيه 58)- تسليم بهانه جويان نشو! به دنبال بحثهايى كه با مشركان در زمينه توحيد و معاد در آيات گذشته خوانديم اين آيه آنها را با گفتار بيدار كنندهاى اندرز مىدهد و پايان و فناء اين دنيا را در مقابل ديدگان عقلشان مجسّم مىسازد تا بدانند اين سرا، سراى فانى است، و سراى بقا جاى ديگر است، و خود را براى مقابله با نتائج اعمالشان آماده سازند مىگويد: «و هيچ آبادى در روى زمين نيست مگر اين كه ما آن را قبل از روز قيامت هلاك مىكنيم، يا به عذاب شديدى گرفتارش مىسازيم» (وَ إِنْ مِنْ قَرْيَةٍ إِلَّا نَحْنُ مُهْلِكُوها قَبْلَ يَوْمِ الْقِيامَةِ أَوْ مُعَذِّبُوها عَذاباً شَدِيداً).
بدكاران ستمگر و طاغيان گردنكش را به وسيله عذاب نابود مىكنيم و ديگران را با مرگ طبيعى و يا حوادثى معمولى.
بالاخره اين جهان پايان مىگيرد و همه راه فنا را مىپيمايند «و اين (يك اصل مسلّم و قطعى است كه) در كتاب الهى [لوح محفوظ] ثبت است» (كانَ ذلِكَ فِي الْكِتابِ مَسْطُوراً).
