موضوع: اشعار فوق العاده عرفانی و ملکوتی مولوی در مثنوی و دیوان شمس-الفاظ ملکوتی

سلام. وقت بخیر.
ابتدا از این پست تشکر میکنم که برام نکات جدیدی رو هم داشت.

من هم از جمله کسایی هستم که به مولوی علاقه دارم .این علاقه ام هم از دوران دبیرستان و خصوصا با خواندن نی نامه ایشون که شوری در وجودم برپاکرد، شروع شد.
بله ؛ انحرافات رو هم می پذیرم.
مقدمه کتابش هم الان که نگا میکنم افراطی است... راه و اصول زندگی برا کسی که به حدی از شناخت برسه چارچوبش کم و بیش مشخصه، خب بخاطر این لغزش ها و اشتباهات کلامیش در توصیف دین این شخص نکوهش میشه.
ولی از طرفی کلام زیبا هم کم نگفته... کلامی که به نظرم به حق انگار از تجارب عرفانی و در واقع تجربه ناشی میشن... چرا که تاثیرپذیری و بیان دقیق حالت در آن که آدم رو به شگفتی وا میداره، نمیتونه 100درصدش چیز نظری باشه...
ففط کلامی که از دل برآد، در دل می نشینه ... کلامی که نفس میکشه، رو وجود اثر میگذاره... که خودم هم این دقت و صحتش در توصیف حالاتم مدهوشم میکرد....
ولی همیشه از خودم میپرسیدم چرا انقد که باید حرفی از مولوی زده نمیشه که الان فکر میکنم بخاطر لغزش های نادرست کلام و بعضی اعمالش هست
انتظاری نیست که یک "آدم"، یک "انسان" کلامی بجا بذاره کامل و جامع که دینو کامل و درست و بحق و به دور از خطا و لغزش توصیف کنه که نعوذ بالله بگیم صورتی از قرآنه... البته من نمیگم که اشتباهاتش کمه و قابل صرف نظر... خیر.. میگم اشتباهات زیادی داره و لغزش های خطرناکی در کلامش به نظر میرسه. ولی نکات مثبت و تجارب عرفانی ارزشمند هم داره که تاثیر مثبت زیادی در آدم داشته و داره