ـ أمیرالمؤمنین علیه السلام مى‏فرمایند:نحن الاعراف الذی لا یعرف اللّه‏ إلا بسبیل معرفتنا، … أن اللّه‏ لو شاء لعرف العباد نفسه، ولکن جعلنا أبوابه وصراطه وسبیله والوجه الذی یؤتی منه، إلی أن قال: ولا سواء حیث ذهب الناس إلی عیون کدرة، یفرغ بعضها فی بعض، وذهب من ذهب إلینا إلی عیون صافیة لا نفاد لها ولا انقطاع. (۴)
ما آیینه‏های شناختی هستیم که خداوند جز از راه شناخت ما شناخته نمى‏شود… اگر خداوند مى‏خواست خویشتن را به بندگانش مى‏شناساند اما ما را راه و جهتی قرار داده است که تنها از آن جهت به سوی او رفته مى‏شود…. بین مردمانی که به سوی جوى‏های آب کثیفی که در همدیگر مى‏آمیزند روی آوردند، با کسانی که به سوی ما و چشمه‏سارهای آب گوارایی روی آوردند که هرگز تمامی و پایان ندارد، تفاوتی آشکار است.

ـ امام صادق علیه السلام مى‏فرمایند:الاوصیاء أبواب اللّه‏ التی یؤتی منها، ولو لا هم ما عرف اللّه‏، وبهم احتج اللّه‏ علی خلقه. (۵)
اوصیا (معصومین علیهم السلام) راه‏های رسیدن به معرفت خداوند هستند، و اگر ایشان نبودند خداوند هرگز شناخته نمى‏شد. خداوند آنان را حجت بر تمامی خلق خویش قرار داده است.
\پی نوشت:
[۴] . إثبات الهداة، ۱/۵۹، از کافى .
[۵]. إثباتالهداة،۱/۶۰،ازکافى