زندگی پاک آن بزرگوار

او چهار سال از عمر خود را در سایه جدّش، سبط شهید پیامبر، سپرى‏کرد واز صبغه الهى که در زندگى امام حسین تجلّى یافته بود، برخوردارگشت. بى‏گمان فاجعه جانگداز کربلا، بر شخصیّت امام باقر که لحظه به‏ لحظه شاهد صحنه‏هاى آن بود، تأثیر خود را گذاشت چرا که بنابر برخى‏روایات، آن‏حضرت از جمله کسانى بود که همراه با بقیه بنى هاشم در این‏ماجرا حضور داشت.
امام پس از این فاجعه ۱۹ سال و ۶۰ روز در سایه پدر بزرگوارش، سیّد الساجدین، به سر برد , که حیات او نمونه‏اى والا از زندگى ربّانى بودو پرتو این حیات، طریق سالکان حق را تا به امروز روشنى بخشیده است.
از همان روزهاى آغازین حیاتش، خطوط امامت در سیمایش آشکاربود. در حدیثى از ابو الزبیر محمّد بن مسلم مکّى آمده است که گفت: نزدجابر بن عبداللَّه بودیم که على بن الحسین و فرزندش محمّد که هنوز کودک‏ بود، وارد شدند. جابر، آن‏حضرت را در آغوش گرفت، على بن الحسین‏ خطاب به فرزندش فرمود: سر عمویت را ببوس، محمّد به جابر نزدیک‏ شد و سر او را بوسید، جابر که بینایى‏اش را از دست داده بود، پرسید: این‏ کیست؟ على بن الحسین پاسخ داد: این محمّد پسر من است. جابر او را درآغوش گرفت وگفت: اى محمّد! رسول خداصلى الله علیه وآله بر تو سلام فرستاده،پرسیدند: چطور؟! گفت: پیش رسول خدا بودم و حسین در اتاق‏ آن‏حضرت مشغول بازى بود، پیامبر فرمود:
اى جابر: فرزندم حسین را پسرى است که على خوانده مى‏شود چون ‏روز قیامت فرا رسد، منادى بانک بر آورد که سید العابدین برخیزد. درآن هنگام على بن الحسین بر مى‏خیزد، براى این على پسرى به دنیا خواهدآمد که محمّد نام دارد. اى جابر چنانچه او را دیدى سلام مرا به او برسان‏ و بدان که عمر تو پس از دیدار او، اندک خواهد بود.
پس از این دیدار دیرى نپایید که جابر جهان را بدرود گفت.
امام محمّد باقر پس از رحلت پدرش، امامت مردم را عهده دار شد.
-------------------------------------------------------