تربيت عبارت است از شكوفا سازى استعدادها و جهت دهى آن به سوى كمال مطلوب. تربيت ضرورى ‏ترين نياز انسان در زندگى است. انسان بدون تربيت صحيح ره به جايى نمى ‏برد، نه از باغ زندگى خويش ميوه شيرين‏ مى ‏چيند و نه كام انسانهاى ديگر را از ثمرات درخت وجود خود شيرين مى ‏كند;و بالاتر آنكه نه به درك معناى انسانيت نايل مى‏ آيد و نه به فتح قله‏ هاى‏رفيع انسانيت دست مى ‏يازد.
بدين جهت تربيت عاليترين هدف پيامبران و اساسى‏ ترين‏پيام كتب و اولين و ضرورى ‏ترين وظيفه والدين است. ضرورت و اهميت تربيت،والدين را بر آن مى ‏دارد كه به اين مسووليت‏بزرگ ارجى دو چندان نهند; براى ‏ايفاى درست آن خود را به صلاح و آگاهى از روش و فنون تربيت مجهز بسازند و باالگو گرفتن از مربيان موفق در انجام دادن اين وظيفه مهم بكوشند. بى‏شك معصومان عليهم السلام موفق‏ترين مربيان و سيره قولى و عملى آنهامطمئن‏ترين الگو براى والدين در امر ظريف و پرپيچ و خم تربيت است. اين‏مقاله بر آن است تا نكاتى از سيره تربيتى امام رضا(ع) در تربيت فرزند رايادآورى كند و گامى، هر چند ناچيز، در ترويج معارف اهل‏بيت ‏بردارد.