برخی تصور می کنند که باید حس زیباخواهی را در انسان کشت. در حالی که کشتن این احساس، به معنای کشتن زمینه هایی است که می تواند انسان را به خدا نزدیک کند.
ما ابتدا می بایست میان دو مقوله ؛ تفکیک قایل شویم ؛ چرا که در غیر این صورت قادر نخواهیم بود الگوی صحیحی را بعنوان الگوی اسلامی به جامعه ارائه کنیم.

مقوله اول در این زمینه ایجاد فضای تامین کننده حس زیبایی خواهی در زندگی
مقوله دوم متمرکز شدن، الویت دادان و افراط در ایجاد زندگی پرزرق و برق و دور شدن از ارزشهای دینی است.
در رابطه با مقوله اول اینگونه به نظر می رسد که ما می بایست آن را در زندگی ایجاد کنیم، یعنی ایجاد فضایی که حس زیبایی خواهی انسان را ارضاء کند. افرادی که با این حس مبارزه می کنند انسان و اسلام را بدرستی نشناخته اند. این احساس در ذات انسان است و انسان فطرتا گرایش به زیبایی دارد. برخورداری انسان از این حس و مواجهه او با زیبایی، کارکردهایی برای او دارد که از آن جمله می توان نجات از یک زندگی افسرده، قرار گرفتن در وضعیت نرمال و حتی گاه توجه پیدا کردن به خدا را نام برد.


نادیده گرفتن مقوله زیبایی خواهی و ضرورت تامین این نیاز در انسان
آیه قرآن در این خصوص به صراحت می فرماید؛
قُلْ مَنْ حَرَّمَ زِینَهَ اللّهِ الَّتِیَ أَخْرَجَ لِعِبَادِهِ وَالْطَّیِّبَاتِ مِنَ الرِّزْقِ ..» بگو چه کسی حرام کرده زینت هایی را که خدا برای بندگانش قرار داده؟ زینت به معنای زیبایی بوده و معنایی جز آنچه که در چشم انسان زیبا جلوه می کند و دارای وصف زیبایی است، ندارد. بنابراین نباید مقوله زیبایی خواهی و ضرورت تامین این نیاز در انسان را نادیده گرفت.
اما مقوله دوم «تجمل» است. معنای لغوی تجمل، جمال خواهی است که دراینجا این معنا مقصود نیست. بلکه مفهومی از تجمل که مورد نفی و انکار قرار می گیرد و ما آن را ضد ارزش می دانیم، تجمل به معنای دیگریست.
مفهوم مورد نظر از تجمل در این بحث، داشتن یک رویکرد افراطی گسترده نسبت به ایجاد زندگی پرزرق و برق و فدا کردن سایر ارزشها و خصایص و حالات انسانی و اسلامی به پای این زرق و برق خواهی است. انسان از چنین چیزی منع شده است اما هرکوششی برای ایجاد یک صورت زیبا در زندگی را نباید تجمل محسوب کرد.