انسان نمی تواند بخشی از زیبایی را فدای بخش دیگری کند. از دیگر آثار سوء افراط در این حس آنست که اطرافیان فردکه با او ارتباط دارند، در سایر شئونات نیز، دچار انفعال، واکنش منفی و حتی حسرت شده و گاه حتی حالت انتقامی پیدا می کنند. بنابراین اداره جامعه، اخلاقی و زیبا نخواهد بود و مناسبات نیز نازیبا می شود.
نفی تجمل به این معنا نیست که باید حس زیبایی خواهی را کشت،بلکه زیبایی خواهی را می بایست در زیبایی ها زندگی فردی، در زندگی اجتماعی، در ارتباط انسان با خود، با اطرافیان و حتی ارتباط با خدا تعمیق و گسترش داد.