بند هشتم

بار خدايا از تو آمرزش مي طلبم از آن گناهي كه توبه خويش را تقديم به تو كردم ، آنگاه با سوگند بزرگي كه ياد كردم با تو روبرو شدم و اوليات را از ميان بندگان بر خود شاهد گرفتم كه ديگر به سوي معصيت باز نمي گردم ، ولي آنگاه كه شيطان به كيد و حيله مرا هدف گرفت و خواري و بيچارگيم مرا بسوي آن كشانيد و نفسم مرا به سمت آن معصيت خواند ، خود را از بندگانت مخفي كردم كه خجالت نكشم ، و اين از گستاخي من نسبت به تو بود در حالي كه من مي دانم كه هيچ برده و بايي مرا از تو پنهان نمي كند و هيچ حجابي نظر تو را از من نمي پوشاند ، پس تو را مخالفت كرده و به آنچه مرا از آن نهي كرده بودي مبادرت نمودم ، سپس پرده را كنار زده و خود را با اوليات هم رتبه قرار دادم ، گويا هميشه مطيع تو بوده و به سوي اوامرت شتابان، و از تهديدهايت هراسان بوده ام ، ظاهرم را آنگونه آراستم كه به بندگانت مشتبه شد در حالي كه غير از تو كسي از درون من آگاه نبود ، تو نيز مرا بجز آنگونه كه آنها مرا مي شناختند معرفي نكردي ، بلكه حتي نعمت هائي كه به آنها مي دادي كه به من عطا كردي ، سپس مرا بر آنها برتري دادي ، گويا نزد تو همرتبه آنها هستم ، و اينها همه نيست مگر به واسطة حلم و بردباري تو نعمت فراوان تو به من پس اي مولاي من سپاس تراست ، از تو در خواست مي كنم اي خدا من كه در دنيا اينها را بر من پوشاندي در روز قيامت نيز مرا رسوا نكني، اي بهترين رحم كنندگان*