[align=JUSTIFY][highlight=#ffffff]علامه طباطبایى در تفسیر المیزان‏طباطبایى، سید محمد حسین، ترجمه تفسیر المیزان، ترجمه سید محمد باقر موسوى همدانى، (تلخیص)، (قم: دفتر انتشارات اسلامى، بى‏چا، بى‏تا)، ج 20، ص 385. مى‏فرماید: از آیه شریفه سه نكته استفاده مى‏شود:
1. اعمال زشت، نقش و صورتى به نفس و روح انسان مى‏دهند؛
2. این نقش و صورت خاص، مانع آن است كه نفس آدمى حق و حقیقت را درك كند؛
3. نفس آدمى به حسب طبع اولیه‏اش صفا و جلایى دارد كه با داشتن آن، حق را آن طور كه هست درك مى‏كند.
همچنین آسیب‏هاى معنوى جهان گذران را در مى‏نوردد و اگر اصلاح نگردد، حیات جاودان آدمى را در معرض تباهى و شوربختى قرار مى‏دهد. از این رو نصوص دینى نسبت به آن هشدارهاى لازم را داده‏اند. پیامبر اكرم‏صلى الله علیه وآله وسلم در این باره مى‏فرماید: «ناكح الكف ملعون»؛رى شهرى، محمد، میزان الحكمة، ج 12، ص 5654.؛ «ملعون است كسى كه خودارضایى كند».
امام صادق‏علیه السلام نیز مى‏فرماید: «با سه گروه خداوند در روز قیامت سخن نمى‏گوید و پاكشان نمى‏خواند و عذابى دردناك دارند، از آن سه‏اند، خودارضایى كننده و كسى كه لواط دهد»همان، ح 19049.. در روایات دیگرى امام صادق‏علیه السلام خودارضایى را گناه عظیم و مورد نهى الهى معرفى فرموده است‏همان، ح 19050..

[/highlight][/center]