امام صادق (ع) ریشه خصومت را در دو چیز می‌داند:
1- شک در دین و عدم پذیرش قلبی آن با اعتقادی راسخ
2- عدم تجهیز انسان به سلاح ورع (ترس و حیا از خداوند)
مشاجره، تخاصم، قیل و قال، مراء و ... رفتارهایی هستند که از این دو دسته از افراد صادر می‌شود.
حال به روایتی از امیرالمؤمنین علیهم‌السلام توجه کنید:
از مشاجره‌ها بپرهیزید که شک و تردید به بار آورند و عمل را بی‌اجر کند.
قرار دادن این دو روایت، انسان را به نتیجه‌ای حیرت‌آور می‌رساند:
ضعف اعتقادات دینی (شک در دین)، سبب تولید مشاجرات و دشمنیها می‌شود و بالعکس، مشاجرات و دشمنیها، سبب بروز شک و تردید در دین شده و انسان را سست و ضعیف می‌کند.
فراموش نکنیم که حتی برای امر به معروف و نهی از منکر که یک واجب الهی است نباید تندی به خرج داده و یا به قیل و قال و مشاجره تن داد. حتی در جایی که انسان احتمال اثر در طرف مقابل نمی‌بیند، نباید به این واجب الهی عمل نماید، زیرا نتیجه‌ای عکس خواهد داد.
هر مشاجره، سبب از بین رفتن اثرات اعمال خیر در نفس شده و اجر آنها را ضایع می‌کند. گاه انسان با یک مشاجره، یک دریا جهنمِ خاموش شده را دوباره برای خود روشن می‌کند. (در جلسه بعد در این خصوص مفصل بحث خواهیم نمود.)
پاسخ با نقل قول
