به عقیده این آسیب شناس افراد خیابان گرد به دلیل بی هدف بودن و نداشتن برنامه ریزی در زندگی بیشتر وقت خود را در خیابان به سر می برند که این موضوع باعث می شود به فعالیتهای خلاف به عنوان یک تفریح و سرگرمی لذت بخش نگاه می‌کنند.

وی می افزاید: افراد خیابان گرد در بیشتر مواقع با عناصری مثل خودشان روبه رو می شوند و گروه‌های چند نفره را تشکیل می دهند و چون به صورت گروهی و جمعی هستند تحت تاثیر تحریک و تلقین دست به اقدامات بزهکارانه می زنند.

این آسیب شناس افزود: آلودگی های محیطی و وجود عناصر ناپاک در جامعه در واقع جامعه‌پذیری آنان را در معرض آسیب قرار می دهد.گاهی این جوانان قربانیان باندهای خطرناک بزهکاری می شوند و طعمه خوبی برای باندهای مواد مخدر هستند.

وی نقش خانواده و نهادهای فرهنگی از جمله مدرسه را در پیشگیری از چنین تفریح‌ها، بسیار مهم عنوان می‌کند و توضیح می‌دهد: آموزش‌وپرورش می‌تواند در زمینه فرهنگ‌سازی استفاده مفید از اوقات فراغت نقش مهمی داشته باشد به طوری که با آموزش‌های مختلف به دانش‌آموزان بیاموزد که به جای خیابان‌گردی تفریح‌های بهتری را انتخاب کنند.