حجّاج ابن یوسف (۴۰-۹۵) فرمانروای عبد الملک مروان، خلیفه اُموی بود. حجّاج بعد از قتل عبد الله بن زبیر که در کعبه متحصّن شده بود، از جانب خلیفه اموی حکمران مکّه و مدینه گردید.

حجّاج از افراد فوق العاده قسیّ القلب و خونخوار تاریخ است. گویند حجّاج می گفت هنگامی که غذا برای من گوارا است که گردن کسی زده شود و خون روان گردد، به خصوص اگر این شخص علوی زاده باشد.

افراد زندانی او ( پس از مرگ حجّاج) را حدود هفتاد هزار نفر گفته اند.[۱] مأموران حجّاج از پناه آوردن زندانیان به سایه دیوار زندان مانع می شدند و زندانیان ناگریز در زیر آفتاب سوزان به سر می بردند و چون زندانیان از دنیا می رفتند، مدّتها بدن آنان در زیر آفتاب سوزان می ماند و عفونت بدن های آن ها، برای زندانیان رنج مضاعفی بود.

حجّاج گروه کثیری از شیعیان مخلص حضرت علی علیه السلام مانند سعید بن جبیر و کمیل بن زیاد نخعی را به شهادت رساند. ما اکنون درباره ی عمل حجّاج در مورد سنگباران کردن و آتش زدن کعبه سخن می گوییم.

ابن عربی در مورد حجّاج بن یوسف خونخوار بزرگ تاریخ گوید:
و لقد وفّق الله الحجّاج رحمه الله لرد البیت علی ما کان علیه فی زمان رسول الله صلّی الله علیه(و آله) و سلّم و الخلفاء الراشدین فانّ عبد الله بن زبیر غیّره و ادخله فی البیت فأبی الله الّا ما هو الأمر علیه و جهلوا حکمة الله فیه[۲]

و خداوند حجّاج (بن یوسف) را که رحمت خدا بر او باد موفق کرد به برگرداندن بیت(حجر الاسود) در مکانی که در زمان پیامبر( صلّی الله علیهو آله) و خلفاء راشدین بود و عبد الله بن زبیر آن را تغییر داد و حجّاج آن را به بیت ملحق نمود. خداوند اِبا فرمود جز بر تحقّق آنچه امر او به آن تعلّق یافته بود و آن ها، حکمت الهی را در آن نمی دانستند.