اهميت دادن والدين به نماز اول وقت باعث مي شود كه روح معنوي نماز در بين فرزندان به رشد و شكوفايي برسد. پدر و مادر در نماز خواندن الگوي مناسب و به جايي هستند و والديني كه نماز نخوانند چگونه مي توانند به فرزندشان بگويند نماز بخوان و وقتي فرزنداني بي نماز شدند و فردا سر از گمراهي بر داشتند، چه مي كنند؟ قطعا كسي كه نماز نخواند و خداوند دست عنايت خود را از او برداشته و به گمراهيهاي عجيبي مي رسند.والدين بايد خود اهل نماز باشند و با شيوه هاي مختلف فرزندان خود را تمرین نماز دهند، آن هم از كوچكي، دستور از ائمه رسيده كه به بچه از هفت سالگي تمرين نماز ياد بدهيم. فرزند از هفت سالگي مي تواند به نماز عادت كند، چه پسر و چه دختر. يعني همان اولي كه بچه به دبستان مي رود، بايد نماز را در دبستان به او ياد بدهند و در خانواده هم به او بياموزند.ولي اين را بايد توجه داشته باشيم كه ياد دادن و وادار كردن با زور هيچ نتيجه اي ندارد و كوشش نماييم كه فرزندمان از اول به نماز خواندن رغبت داشته باشد و به اين كار تشويق بشود. به هر شكلي كه مي توانيم موجبات تشويق فرزندمان را فراهم كنيم كه با ذوق و شوق نماز بخواند، زياد به او "بارك الله" بگوييم، جايزه بدهيم، اظهار محبت كنيم كه بفهمد و قتي نماز مي خواند بر محبت ما نسبت به او افزوده مي شود.
پاسخ با نقل قول
