(آيه 6)- جالب اين كه تنها به منافع معمولى و عادى اين چهار پايان سودمند اكتفا نمىكند بلكه روى جنبه استفاده روانى از آنها نيز تكيه كرده، مىگويد:
«و در اين حيوانات براى شما زينت و شكوهى است به هنگامى كه آنها را به استراحتگاهشان باز مىگردانيد، و هنگامى كه (صبحگاهان) به صحرا مىفرستيد» (وَ لَكُمْ فِيها جَمالٌ حِينَ تُرِيحُونَ وَ حِينَ تَسْرَحُونَ).
اين در واقع جمال استغناء و خودكفايى جامعه است، جمال توليد و تأمين فرآوردههاى مورد نياز يك ملت است، و به تعبير گوياتر جمال استقلال اقتصادى و ترك هرگونه وابستگى است!
(آيه 7)- در اين آيه به يكى ديگر از منافع مهم بعضى از اين حيوانات اشاره كرده، مىگويد: «آنها بارهاى سنگين شما را (بر دوش خود) حمل مىكنند و به سوى شهر و ديارى كه جز با مشقت زياد به آن نمىرسيديد مىبرند» (وَ تَحْمِلُ أَثْقالَكُمْ إِلى بَلَدٍ لَمْ تَكُونُوا بالِغِيهِ إِلَّا بِشِقِّ الْأَنْفُسِ).
اين نشانه رحمت و رأفت خداوند است كه اين چهار پايان را با اين قدرت و نيرو آفريده است، و آنها را رام و تسليم شما نيز گردانيده «چرا كه پروردگار شما رءوف و رحيم است» (إِنَّ رَبَّكُمْ لَرَؤُفٌ رَحِيمٌ).
به اين ترتيب اين چهار پايان در درجه اول، پوشش و وسائل دفاعى براى انسان در برابر گرما و سرما توليد مىكنند، و در درجه بعد از فرآوردههاى لبنياتى آنها استفاده مىشود، و سپس از گوشتشان، و بعد از آثار روانى كه در دلها مىگذارند، مورد توجه قرار گرفته و سر انجام باربرى آنها.
(آيه 8)- آنگاه به سراغ گروه ديگرى از حيوانات مىرود كه براى سوارى انسان از آنها استفاده مىشود، مىفرمايد: «خداوند اسبها و استرها و الاغها را آفريد تا شما بر آن سوار شويد، و هم مايه زينت شما باشد» (وَ الْخَيْلَ وَ الْبِغالَ وَ الْحَمِيرَ لِتَرْكَبُوها وَ زِينَةً).
در پايان آيه به مسأله مهمترى اشاره كرده و افكار را به وسائل نقليه و مركبهاى گوناگونى كه در آينده در اختيار بشر قرار مىگيرد و بهتر و خوبتر از اين حيوانات مىتواند استفاده كند متوجه مىسازد، و مىگويد: «و خداوند چيزها (وسائل نقليه ديگرى) مىآفريند كه شما نمىدانيد» (وَ يَخْلُقُ ما لا تَعْلَمُونَ).
