اخبار را همان گونه که هست پخش می‌کند، بدان معنا که به میزان دورویی و تزویر دولت های غربی که از پادشاهان مستبد در عربستان سعودی، بحرین، کویت، قطر و امارات متحده عربی اشاره می‌کند؛ این پادشاهان اعتراضات صلح آمیز را در خیابان ها و در خانه های معترضان سرکوب می‌کنند چرا که مردم این کشورها فقط خواستار برقراری دموکراسی و احترام به حقوق بشر هستند. این بدان معناست که (پرس تی وی) اقدامات این دیکتاتورهای تحت حمایت غرب را در زندانی کردن و شکنجه پزشکان، پرستاران و مدافعان حقوق بشر به خاطر حمایت از غیرنظامیانی که در حملات نیروهای امنیتی سلاخی می‌شوند، افشا می‌کند؛ همچنین این حاکم نماهای مستبد به شکل خنده داری اجرای اصلاحات و آزادی بیان در دیگر مناطق جهان، جایی که در این مناطق «تغییر رژیم» در دستور کار واقعی قرار دارد، را خواستار می‌شوند.

تنظیم روی شبکه‌های عربی و غربی و یا خواندن رسانه‌های آنان اقدامی انسدادی و حذفی به شمار می‌آید. هیچ کس هرگز حقایق و واقعیت های دهشتناک درباره جنایات دولت های غربی، صنایع نظامی و مجتمع های مالی تحت اختیار آنها و رژیم های دست نشانده و موکل آنها، را جمع آوری و ارائه نمی‌کند. اما این رسانه‌ها تنها در پوشش حوادث مهم، منفعلانه و ناکافی عمل نمی‌کنند. آنها فعالانه عمل می‌کنند تا جنایات دولت‌های خود را پوشش داده و این موارد را کم اهمیت جلوه دهند. به این علت است که خطر ممنوعیت فعالیت، این رسانه‌ها را در امریکای شمالی و اروپا تهدید نمی‌کند. جدا از آن، این رسانه ها با اهدافی دقیق، هر گونه درک عمومی و مخالفت با سیاست‌ها و اقدامات جنایت کارانه را اخته کرده و خدماتی حیاتی در انتشار اطلاعات دولت‌های خود و الیگارشی شرکتی آنها ارائه می‌دهند.

آنهایی که حقایق و واقعیت ها را بیان می‌کنند، ناراحتی حادی برای آنهایی که از قدرت سوء استفاده کرده و مرتکب جنایت می‌شوند، به وجود آورده‌اند. زمانی که قدرتی با حقیقتی روبرو شود، واکنش دولت هدف قرار دادن و یا دستکم خاموش کردن آن پیام آور خواهد بود. این در حالی است که مایا ناصر خبرنگار پرس تی وی درباره جنایات (غرب) و راه اندازی بحران در سوریه از سوی قدرت‌های خارجی گزارش تهیه می‌کرد، وی در نهایت هزینه شجاعتش در بیان حقیقت را پرداخت کرد. یک تک تیرانداز تحت حمایت خارجی، وی را هدف قرار داده و از پای در آورد.
در بسیاری از جهات، خاموش کردن پرس تی وی از سوی قدرت های اروپایی با قتل مایا ناصر برابری می‌کند. این اقدام، خاموش کردن صدایی است که حقایق را درباره این قدرت ها، جنایات، تزویر، دورویی و ورشکستگی اخلاقی آنها، افشا می‌کند.
این موضوع یادآور ممنوعیت های رسانه‌ای دولت انگلیس علیه جمهوری خواهان ایرلندی است که تلاش داشتند تا در خلال ۳۰ سال درگیری در ایرلند شمالی، داستان را از منظر خود بیان کنند. دولت انگلیس و رسانه ابزاری اش (گوش به فرمانش) این منازعه را به عنوان نبرد دلیرانه دولت قانون مدار و نیروهای امنیتی علیه «تروریست‌های ایرلندی» به تصویر کشید.