این امر چنان در میان سربازان آمریکایی رواج یافته که دولت آمریکا در سال 2011 تصمیم گرفت، بر خلاف سنتی دیرینه در این کشور، به بازماندگان سربازانی که سلاح‌شان را به سمت خود نشانه رفته‌اند نیز نامه‌های تسلیت بفرستند. گزارش حاضر داستان مردان و زنانی است که اکثرا برای برخورداری از مزایای خدمت در ارتش آمریکا و تشکیل یک زندگی خوب پس از بازگشت از میادین جنگی رهسپار سرزمین‌های بیگانه می‌گردند، اما در آنجا و یا پس از بازگشت خودکشی را تنها راه خلاصی از دردها و خاطرات وحشتناک خود می‌یابند.
خودکشی دشمنی است که چه در خانه و چه در میدان جنگ گریبان سربازان را می‌گیرد
کلمن بین (Colman Bean)، مردی جوان از ایالت نیوجرسی، تنها یک هفته مانده به حملات 11 سپتامبر وارد ارتش آمریکا شد. وی در تهاجم سال 2003 به عراق به قسمت شمالی این کشور اعزام گردید. وی و همرزمانش در یک درگیری یک خودروی را که در مقابل دستور ایست آنها به موقع توقف نکرده بود به رگبار گلوله بستند.
راننده این خودرو یک بمب‌گذار انتحاری نبود و مسافرین آن نیز همگی افراد غیر نظامی بودند که در میان آنها یک کودک نیز حضور داشت. همه این افراد کشته شدند.وی هیچگاه در مورد این تجربه با اعضای خانواده خود سخن نگفت و وقتی در سال 2005 به خانه بازگشت روانپزشک‌ها او را مبتلا به اختلال تنش‌زای پس از حادثه (PTSD) تشخیص دادند که نوعی بیماری روانی و عصبی شدید محسوب می‌گردد. با این حال ارتش آمریکا وی را بار دیگر احضار نمود و این بار وی تا سال 2008 در مناطق جنگی ماند.
کلمن پس از بازگشت دچار اعتیاد به الکل شد و در یکی از روزها پس از رهایی از بازداشت به علت رانندگی تحت تأثیر الکل به خانه آمده و خودکشی کرد. او یکی از چند صد سرباز آمریکایی است که طی چند سال گذشته پس از بازگشت به خانه‌هایشان به زندگی خود خاتمه داده‌اند. [1]
کلمن بین که از عراق جان سالم به در برده بود در خانه دست به خودکشی زد
پاسخ با نقل قول
