موضوع: عواملی برای برآورده شدن حوائج

تکرار اسامی خداوند در دعاها

ادب دیگری که حضرت ابراهیم علیه‌السلام در کلام خود رعایت کرده، این است که در بیان هر حاجتی که مطرح کرده، اسمی از اسمای حسنای الهی را از قبیل «غفور»، «رحیم» و «سمیع الدعا» بیان کرد. اسم شریف «رب» را در تمامی آن حوایج، تکرار کرده است؛ زیرا ربوبیت خدا واسطه ارتباط بنده با خدای خود و فتح باب در هر دعا است.

در دعا نفرین نکنیم!

ادب دیگر آن حضرت، این است که عرض کرد: «و هر کس نافرمانیم کند، به درستی که تو بخشنده و مهربانی» یعنی نفرین به جان آنان نکرده، بلکه پس از کلام خود، دو اسم از اسماء الله را، که واسطه شمول و نعمت سعادت بر هر انسانی است، یعنی «غفور» و «رحیم» را بیان کرده است؛ زیرا دوستدار نجات امت خود و گسترش جود پروردگار خود بود.
حضرت ابراهیم علیه‌السلام پس از ثنای الهی در دعای خویش چنین می‌گوید :
پروردگارا! مرا حکمی ببخشای و به صالحین ملحقم ساز و برای من در میان آیندگان نام نیک و ذکر جمیلی مرحمت فرما و مرا از ورثه بهشت نعیم قرار ده و پدر مرا بیامرز که وی از گمراهان بود و مرا در روزی که همه مبعوث می‌شوند، رسوا مساز. (شعراء : 82 - 86)
ادبی را که حضرت ابراهیم علیه‌السلام در این دعا رعایت کرد، این است که خواسته خود را با اسم «رب» شروع کرده است. این امر بیانگر این معنا است که مدبر همه عالم خداست. پس از آن، تنها نعمت‌های حقیقتی و پایدار را درخواست نمود که سر آمد آن‌ها، «حکم» یعنی شریعت و پیوستن به صالحان و نام نیک در میان آیندگان است. این ادب بیانگر این است که از بزرگان خواسته کوچک نداشته باشد.

نکاتی در یک جمله کوتاه

در این جمله کوتاه، «رب هب لی من الصالحین»، حضرت چند جهت را مد نظر داده است:
یکی این که از خداوند فرزند طلب کرده است.
دیگر این که از شر اولاد نا خلف به پروردگار خود اعتصام جسته است.
سوم این که دعای خود را از وجهه یک درخواست دنیایی، به یک چهره معنوی مبدل کرده و در نتیجه، دعایی خداپسندانه مطرح کرده است.
این گونه دعا کردن حضرت، به صورت عملی به مردم می‌آموزد که چگونه دعا را شروع کنند و چه جملاتی را به کار برند و چه نوع درخواستی را مطرح کنند. که هم خواسته های دنیایی برآورده شود و هم نتیجه اخروی پیامد آن باشد.